Winterslaap???

De laatste jaren zijn de winters niet echt streng, geen dikke pakken sneeuw en lange vorstperiodes. Voor elfsteden schaatsers niet leuk voor mij een reden zo veel mogelijk door te fietsen, natuurlijk niet te veel en minder snel!

En wat doe ik op die lange donkere winteravonden, weer wat met mijn muziekinstrumenten aan de slag die ik deze zomer schandalig verwaarloosd heb, véél lezen, spannende thrillers, waar gebeurde verhalen en reisverhalen.

Het laatste boek wat ik gelezen heb is van Josie Dew “Alle remmen los”.
Hier in beschrijft ze haar reis per fiets langs de kust van Engeland, een heel dappere en pittige dame die heel wat ellende en gevaar te duchten heeft gehad tijdens haar tochten, en ondanks dat toch geniet van haar reis. Een aanrader dit boek voor de fietsliefhebber.

Jacqueline heeft mij er op gewezen dat ik nog niets over mijn fietservaring in Engeland heb geschreven dus een van deze donkere dagen ga ik beslist een verslag hierover maken…………….

Slotrit St.Félicien (Ardéche)

Afstand: 89km
Rit alt. 1575hm
Max alt. 1250hm
Gem. 3%
Max. 9%

Vrijdag 10 oktober

De laatste rit deze vakantie, het sombere weer versterkt het sombere gevoel morgen weer terug te keren naar het alledaagse leven. Het saaie en drukke stuk van de D112 vanuit Barthelemy rij ik nu met de auto en vertrek met de fiets vanuit het op dit vroege uur doodstille plaatsje Ardoix.

Bij de lage temperatuur vanochtend trek ik maar gelijk de windstopper aan en begin in westelijke richting de D221 te volgen die hier licht omhoog loopt naar de D578, veel weilanden hier en wat maïsvelden, en wat je hier steeds meer ziet “Friese koeien”, goeie morgen dames!
Bij de splitsing op de D578 rij ik links de D17 op, hier wordt het klimwerk wat serieuzer en rij ik op zo’n 600 meter de mist en de wolken in.

Na Vaudevant is het weer even helder in de afdaling naar St.Félicien, hier moest ik de D532 volgen. Op vrijdag is hier de weekmarkt en die is opgebouwd op de D532, makkelijk hé! Het is een smalle weg door het plaatsje heen, het is nog vroeg en door het minder goede weer niet zo druk op de markt, dus fietste ik rustig langs de kraampjes en het weinige publiek. Ik was met een beetje laveren de markt over en trok me hierna weer op gang toen een madame met volle tassen, zonder te kijken de weg overstak. Gelukkig was ik nog niet erg vermoeid en de reactie op deze dame alert, en de remmentest geslaagd!

Vanuit St.Félicien gaat het nu echt serieus omhoog en weer de mist en de wolken in voor 30km klimmen naar Col de Rouvey, via Col de Marchand en Col du Faux. Dit gedeelte is grotendeels door het bos en hoe hoger ik kom hoe kouder het wordt, in het grauwe mistige plaatsje Lalouvesc lopen de mensen met dikke jassen aan op straat.
Na dit plaatsje is het tot het hoogste punt vandaag nog 7km, op dit hoogste punt zie ik de zon boven de wolken schijnen. Ik mag er tot de top maar een paar honderd meter van genieten want hier ligt mijn draaipunt vandaag en rij ik weer meteen de mist in naar beneden. Het is koud en rillen die 30km naar beneden, verkleumde vingers en ijskoude knieën, ik laat de snelheid maar niet te hoog oplopen en geniet ervan als ik af en toe nog een beetje kan meetrappen.

Weer terug in St.Félicien ontloop ik de nu veel drukkere weekmarkt en rij over de opgebroken omleiding. Een kilometer aangereden zand met daarin flinke stenen, voor auto’s goed te doen maar op de racefiets met smalle bandjes geen gemakkelijke opgave. Voorzichtig de scherpe stenen ontwijkend kom ik er zonder lekke banden door.
Nu de Col de Fontay op, hier kan ik me weer even warm trappen, maar niet te veel forceren, de pijn in mijn linkerknie komt weer wat opzetten. Door de kou misschien?

Na St.Victor rij ik de mist en de wolken uit en is het nog wat op en af naar St.Jeure-d’Ay en de afdaling naar Sarras over de D6, van hier uit begin ik aan de laatste klim van vandaag en van deze vakantie, een pracht klim van 6,5km langs de Gorges en Tour d’Oriol naar Ardoix.
Terug bij de auto is die vreemde coureur de bezienswaardigheid van de dag voor de plaatselijke schooljeugd, die mij in een flinke rij passeerden met de juffrouw op kop. Snel de fiets inladen en vanmiddag nog een middagje naar Romans voor een bezoekje aan het schoenenmuseum en de plaatselijke markt.

Een mooie en behoorlijk zware rit, helaas niet veel gezien van de omgeving en soms flink koud in de mist, bij mooi weer moet dit een pracht rit zijn!!

Col de Tourniol-Col des Limouches

Afstand: 98km
Rit alt. 2194hm
Max. alt. 1154hm
Gem. 4%
Max. 11%

Dinsdag 7 oktober 2008

Naar de Vercors vandaag! Eerst een rit van ongeveer 30km met de auto door het vlakke gedeelte van de Drôme naar Alixan en van hieruit op de fiets en de D101 volgen. In dit plaatsje zie je al overduidelijk welke kant je op moet, je ziet de bergrug van de Vercors al aardig dagen in het oosten.

Vandaag een aangename najaarstemperatuur en geen sneeuw meer te zien op de bergtoppen. Wel blaast er af en toe een flinke stormwind vandaag die al gelijk bij het vertrek het lichtoplopende gedeelte naar Barbières niet echt gemakkelijk maakt.
Maar ik forceer niet, ik heb zo’n 30km klimwerk voor de kiezen en lichte kniepijn in het begin dus rustig aan! Het is zo in het zonnetje een heerlijk opwarmstuk tot Barbières waarna de echte col begint.

Col de Tourniol. Weer zo’n mooie!!! Een lekker lopende klim, het ene moment heerlijk in de zon dan weer een stukje door het bos, even verkoeling. Open stukken, vooral hogerop af en toe vol in de wind, een bocht verder weer in de rug, volop afwisseling!
In deze tijd is het heel rustig hier. Drie auto en één motor gezien in één uur!
Het laatste slingerende klimgedeelte geeft bij dit heldere weer een pracht beeld van het Rhöne dal met op de achtergrond Valence en de Ardèche.
Een snelle duik naar Lèoncel waar ik ook in het voorjaar passeerde richting Col de la Bataille. Ook hier weer die harde wind nu vol in het gezicht over de D70, een licht omhooglopend stuk extra zwaar door die wind.

De korte klim vanaf deze zijde naar Col de Limouches is ondanks het behoorlijke stijgingspercentage veel gemakkelijker in de luwte dan het zware stuk over de D70. Hierna weer een flink stuk naar beneden, niet te snel want ook hier is het uitzicht magnifiek, maar ook oppassen voor de wind die hier onverwachts van verschillende kanten tegen je aanblaast.

Via Peyrus naar la Faucons, na dit plaatsje een stukje over de D125 en weer terug over de D68 het zelfde traject in omgekeerde volgorde. Ook de lange zijde van Col de Limouches is een fijne col maar de vermoeidheid begint half de col toch al wel mee te spelen, mede door de flinke wind vandaag. Kom toch nog redelijk vlot boven en het is dan tot Lèoncel bergaf en wind mee lekker doortrappen. De laatste flinke inspanning naar de Tourniol is vanuit Lèoncel, een hoogte verschil van net 300 meter, niet veel maar hier en daar toch nog steile stukjes.
De laatste lange en technische afdaling is mede door de lastige wind en vermoeidheid niet makkelijk, het laatste deel over de D101 vanaf Barbières tot Alixan gaat weer een stuk beter.

Flink vermoeid maar meer dan tevreden over de rit van vandaag!! Een van de mooiste in Frankrijk dit jaar!

Ardèche - Croix de la Justice

Afstand : 88km
Rit alt. 1139hm
Max alt. 436hm
Gem. 4%
Max. 11%

Maandag 6 oktober

Vandaag een wat grijs begin van de dag, ik rij door het bos “met de dansende rotsen”, een toeristische trekpleister vlak bij ons verblijf. De weg is hier nog flink nat. Ook in de afdaling naar St.Barthelemy.
Ik volg de rivier de Gaulare in westelijke richting tot St.Vallier. Hier langs deze weg ook weer sporen van het noodweer, de gehele rechter rijstrook is in de rivier verdwenen alleen de vangrail hangt, over een lengte van ongeveer 100 meter, kromgetrokken in het luchtledige boven de rivier.
Bij St.Vallier via de brug de Rhöne oversteken en de Ardèche in, héél vreemd, alleen al bij het oversteken van de brug lijkt het hier heel anders, écht Ardèche!!

Van hieruit langs de Rhöne noordelijk tot Andance dan links de D82 op, de eerste klim na 20km vlak rijden.
De D82 is een vrij drukke weg maar als fietser heb je hier ruimte genoeg. Een mooie niet al te lastig klim ( Col Croix de la Justice) langs de hier volop aanwezige wijngaarden. Na de D82 naar de N82 en via Boullieu naar de D206 over de doorgaande wegen!

Hier had mijn navigatiecomputer “mister garmin” andere gedachten over. In dit kleine plaatsje werd ik een achterbuurt ingestuurd naar een klein binnendoor pad. Zéér slechte weg en niet ingeprogrameerd. Maar zoals later deze week zal blijken veranderd de gps zelf de route! Maar ik ben toch de baas? Wat is dat toch met die moderne technologie! Ik heb toch de route geprogrameerd! Dus weer terug uit de rimboe naar de doorgaande route en maar een stuk de borden gevolgd richting “Annonay”.

Vanuit Annonay de N82 noordelijk tot Serrières. Bij het schooltje van Serrières duik je naar beneden richting de Rhöne, een heerlijke afdaling. In de schaduw hier en daar nog nat, maar door de zon, die al wat meer kracht krijgt, toch grotendeels droog. Beneden ben ik zo onder de indruk van deze afdaling en besluit rechtsomkeert te maken om ook de klim te doen. Hier kan ik voor het eerst vandaag de rits eens helemaal opentrekken bij deze inspanning in de zon. Ben vrij vlot boven in deze 4km klim en nu weer terug richting St.Barthelemy.

De eigenwijze gps stuurt mij al bij Andance de Rhöne over (weer niet geprogrameerd!) voor een lange klim en korte afdaling naar St.Uze vlak bij St.Barthelemy. Wel een mooi stuk maar ik ben toch de baas!?

Weer een nieuw stuk Ardeche ondekt vandaag. Mooi, fraai landschap! Maar het gebied rond La Voulte scoort toch hoger, vooral een minpunt de lange vlakke aanloop van vandaag!

Frankrijk - St.Barthelemy-de-Vals

Afstand: 86km
Rit alt. 1444hm
Max alt. 513hm
Gem. 3%
Max. 11%

Zondag 5 oktober

Weer een nieuwe bestemming, dit maal in de Drôme, dicht bij de rivier de Rhöne met aan de andere kant daarvan de Ardéche. Ons verblijf hier is net buiten St.Barthelemy-de-Vals valkbij St.Vallier, dit is ongeveer 50km noordelijker dan het ons bekende gebied rond La Voulte.

Bij aankomst wachtte ons een spontaan en hartelijke ontvangst, een prachtig huisje en bovendien een heerlijk flesje streekwijn. De combinatie van de lange reis, een heerlijk comfortabel bed en de wijn zorgde voor een heerlijke nachtrust!

Wat bij het ontwaken wel héél anders is dan Italië is de temperatuur, er hangt een lichte nevel over de heuvels, het gras is aangevroren en de auto wit bevroren. Toch maar even wachten op wat hogere temperaturen, het zonnetje prikt al flink door de nevel!
Rond 10uur stap ik op de fiets, wel met lange mouwen en een extra jasje aan. De rit vandaag gaat eerst oostelijk de Drôme in richting le Grand-Serre en verder noordelijk langs de grens van de Isére. Hier zie ik in de verte op rechts, op de toppen van de Vercors ook volop sneeuw.
Langs de route ook veel sporen van het noodweer van de afgelopen tijd hier. Door de hevige regenval veel randen van wegen en stukken berm weggeslagen.

Het landschap hier is flink heuvelachtig, constant op en af. Maar wat ik hier mis zijn de echte lange cols. Desondanks toch genoten vandaag, wat een rust hier op de wegen vergeleken met Italië. Een pracht route, veel kleine binnenwegen goed te vinden met behulp van mijn nieuwe Garmin gps. Geen zware cols maar toch nog 1444 hoogtemeters!

Na deze inspanning samen heerlijk ontspannen in de zon slenteren over de “Foire” van St.Barthelemy tussen de plaatselijke bevolking, en allerlei plaatselijke lekkernijen uitproberen!!

Slotrit Gera Lario

Afstand: 33km
Rit alt. 738hm
Max alt. 766hm
Gem. 6%
Max. 10%

Vrijdag 3 oktober 2008

Gisteren de Bagni del Masino nog beklommen, een niet al te zware maar mooie col van 1185 meter hoog, het was een wat donkere en kille dag met nog heel even wat motregen.

Vannacht heeft het heel de nacht tot vroeg in de ochtend flink geregend en geonweerd. Het klaart pas rond 10 uur weer wat op, omdat het vandaag de laatste dag is, morgen vertrekken we naar Frankrijk, pak ik snel de fiets en maak me op voor wat plaatselijk klimwerk.

Allereerst de klim naar Trezzone, daarna de klim naar Montemezzo (Mont Alto) en als laatste de klim naar S.Bartolomeo.
Bij mijn vertrek schijnt er weer een heerlijk zonnetje maar de straten liggen nog flink nat. De eerste klim naar Trezzone is hier en daar al aan het opdrogen in de zon, hier prima wegdek met hier en daar oliesporen in de natte bochten. De klim loopt hier tot Trezzone dus draai ik weer terug voor een voorzichtige afdaling, vooral in de scherpe, natte bochten!

Beneden weer een klein stukje langs het meer en nu weer naar de deze week al eerder gereden resterende klimmen. Hier zijn vooral in het bos veel sporen van het noodweer vannacht, veel takken, veel blad, heel veel platgereden kastanjes waardoor het soms spekglad is.
Eenmaal voorbij Montemezzo waar het echt steil wordt begint mijn achterwiel door te slippen op al die gevallen en natte bladeren. Dit is zo geen doen, vooral in de afdaling levensgevaarlijk!!

Heel voorzichtig weer naar beneden, als ik door Montemezzo rij begint het plotseling weer hard te regenen, dit duurt maar een minuut of vijf, als ik bij de splitsing voor de laatste klim ben is het bijna droog. Toch nog even meepakken die klim, na een poosje rij ik zelfs weer in de zon. Ook hier weer veel troep op de weg, daarom sla ik ook hier het steilste gedeelte over. Hier zie ik ook dat vannacht op de top van de Pzo Ledù (2503m) en M.Berlinghera (1930m) flink wat sneeuw is gevallen.
Nog even de laatste afdaling en het eerste deel van de vakantie zit erop.

Het verblijf in Gera Lario is zeer goed bevallen, een heerlijk rustig vakantiepark, heerlijke zomerse temperaturen, prachtige omgeving en bovenal één prachtig fietsgebied.

Passo de Maloja

Afstand: 106km
Rit alt. 1716hm
Max alt. 1870hm
Gem. 4%
Max. 13%

Woensdag, 1 oktober 2008

Vandaag een rit grotendeels over Zwitserse wegen naar St.Moritz. Ook nu vertrek ik weer in een stralende zon vanuit S.Cassiano.

Waar ik zondag in Chiavenna linksaf sloeg richting Passo del Spluga, sla ik nu rechtsaf de S37 op richting Passo de Maloja. Hier begint het gelijk omhoog te lopen en dit blijft zo tot na Maloja, 32km klimmen dus!
Echt zwaar is het klimwerk niet, in ieder geval niet te vergelijken met Passo del Spluga.
Na 16km bereik ik de grens van Zwitserland, dit is gelijk ook te merken aan de wegen, perfect onderhouden mooie asfaltwegen. Het is echt genieten in de zon, rustig omhoog, percentages tussen de 4 en 6%, wel wordt de temperatuur op deze hoogte (1000m) steeds lager.

Het echte klimwerk begint pas aan de voet van de 5km lange Passo de Maloja, je ziet hem recht voor je trapsgewijs omhoog lopen. Het lijkt heel steil, vooral als je enkele vrachtwagens naar boven ziet kruipen, toch valt het mee.

Na Maloja een vlak stuk langs Silver See en Silverplane See, hier heeft de wind vrij spel en is het behoorlijk koud. De wegwerkers die hier de vangrail aan het vervangen zijn, zijn dik ingepakt met wollen mutsen en handschoenen aan het werk.
Er komt mij nog een collega fietser tegemoet, die ligt bijna plat op de fiets met een knalrood hoofd tegen de wind in te stampen. Dat belooft nog wat voor de terugweg straks!

In St.Moritz aangekomen wijst de temperatuurmeter maar 9 graden aan ondanks de zon. Ik zoek snel een plaatsje uit de wind, kleed mij warm aan voor de terugweg, eet nog even wat en trek me weer op gang.

Langs de meren is het met de wind schuin op kop behoorlijk koud, maar doordat je flink op de pedalen moet duwen wel vol te houden. Dit lastige stuk vanuit St.Moritz is eigenlijk het zwaarste gedeelte van de dag. Voorbij Maloja is het grotendeels afdalen tot S.Cassiano. Wat een verschil in temperatuur soms, in deze afdaling. Dan weer in de zon, een bocht verder in de schaduw op de wind. Maar wat lager in de afdaling voel je temperatuur weer stijgen.
Als ik door Chiavenna rij lopen de mensen gewoon in T-shirts en zitten heerlijk op het terras in de zon.

Nog een stukje naar S.Cassiano en tevreden na deze mooie rit de fiets weer in de auto geschoven!
Aftellen nu, nog maar een paar dagen “Bella Italia”!!!

Passo del Spluga

Zondag 28 september 2008
Afstand: 72km
Rit alt. 1965 hm
Max alt. 2134 hm
Gem. 6%
Max. 14%

Vandaag de koninginnenrit, de Passo del Spluga (zuidzijde) tot aan de Zwitserse grens. Dertig kilometer serieus klimwerk, zware kost!

Ook nu weer een stukje met de auto en vanuit S.Cassiano stap ik vol goede moed op de fiets. Hier begint de weg al vals omhoog te lopen naar Chiavenna, een hoogte verschil van 150 meter in 6 kilometer. Daardoor begin ik al behoorlijk opgewarmd aan de echte klim die na Chiavenna gelijk begint.

Mijn metertje op de fiets geeft 24 graden aan, lekker warm voor de tijd van het jaar. Maar ik zie tot mijn verbazing veel fietsers naar beneden komen met mutsen op, shawls rond de mond en nek, dikke handschoenen en lange broeken aan, echte winterkleding!!! Zijn dat zulke watjes, die Italianen?

Het is een prachtige klim met heel veel haarspeldbochten, wel druk toeristenverkeer deze zonnige zondag. Veel tunnels hier, daarom heb ik voor de zichtbaarheid een achterlicht op mijn zadeltasje gemonteerd, dat voelt een stuk veiliger!
Boven de 1000 meter rij ik nog steeds in de zon, maar zie de temperatuur bijna elke kilometer wat zakken, na de laatste tunnel, nu op 1679m is het nog maar 10 graden en blaast op het nagenoeg vlakke gedeelte, langs het Lago di Montespluga, de wind ongenadig tegen en is het ijskoud.
Na Montespluga nog een paar felle bochten omhoog en het zit erop, de grens is bereikt. Even snel een paar foto’s geschoten en wat eten en weer terug naar beneden.

Was het laatste deel klimmen al niet zo warm, het afdalen is werkelijk stéénkoud! Na de eerste 10km dalen moet ik even stoppen om op temperatuur te komen, dan weer verder in de kou. Op een gegeven moment zit je echt verkrampt op de fiets en daardoor gaat het bochtenwerk ook steeds moeizamer. Dus die Italianen zijn zo gek nog niet met hun winteruitrusting, een les voor de volgende keer.
Eenmaal voorbij Cimaganda (796m) stijgt de temperatuur en vlakt het wat af, ik kan af en toe wat meetrappen en begin langzaam weer te ontdooien.
Door Chiavenna en nog even voluit het laatste stukje vals plat naar beneden naar S.Cassiano.

Het klimwerk was prachtig en niet te zwaar op deze col, néé het zwaarste vandaag was de kou in de afdaling, echt AFZIEN.
En toch genoten vandaag, toch een beetje SM dat fietsen???

Passo del Aprica

vrijdag 26 september 2008

Afstand: 77km
Rit alt. 1201hm
Max alt. 1142hm
Gem. 5%
Max. 12%

Vandaag een rit naar de wintersportplaats Aprica. Om de drukte van de S38 te ontlopen rij ik het eerste deel met de auto en parkeer bij de grote supermarkt vlak voor Sondrio.

Deze vakantie rij ik voor het eerst met gps op de fiets, dus hup Aprica intoetsen en fietsen maar!!! Dat pakt anders uit in de drukke binnenstad van Sondrio, je moet op het verkeer letten en tussentijds op het schermpje van de gps. Dat valt, mede door de felle zon, niet mee. Je mist toch die lieftallige vrouwenstem die je bij de auto-gps zo prettig de goede kant op stuurt.
Kom na wat heen en weer rijden toch uit het centrum en gelijk een mooie felle klim de stad uit richting Montagna in Valtelina, dit is een heel mooie weg die parallel loopt aan de S38, die je ongeveer honderd meter lager in het dal ziet lopen. Bij Chiuro nog een stukje over de S38 en vlak voor San Ciacomo zie je de col al in de verte opdoemen.

In Tresenda rechtsaf, eerst een rustig stukje vals plat, een tunnel door en dan begint het serieuze werk, de zon is flink aanwezig dus de mouwen afstropen de rits helemaal open en op de pedalen.
Ik begin rustig, wil niet weer de fout van gisteren maken. Ook al die pijltjes op de kaart (zelfs dubbele) voorspellen zwaar klimwerk! Toch valt de 14km lange klim reuze mee, ik kom nergens in de problemen, het uitzicht is formidabel, het wegdek op een enkel stuk na (wegwerkzaamheden) prima.

Het stadje Aprica is niet veel bijzonders in deze tijd van het jaar, ik rij door tot de 2e boog bij een parkje, parkeer mijn fiets, eet een reepje en banaantje. Trek de mouwen weer omhoog en de windstopper aan voor de lange afdaling. Een prachtafdaling, snelheden dik boven de 60 p.u., ik rij een groot gedeelte van de afdaling gelijk op met een Duitse motorrijder, die zie je ook veel hier in de omgeving.
Weer terug op de S38 blijf ik deze weg nu volgen tot Sondrio, ik ben tevreden met de hoogtemeters die ik gemaakt heb vandaag, hoewel echt vlak is het ook hier niet en de wind blaast ook flink tegen!

Weer terug bij de auto schuif ik met een tevreden gevoel de fiets weer in de auto.
Volop zon, volop klimwerk, volop genieten, niet te zwaar, perfect!!!

Gera Lario

donderdag 25 september 2008

afstand 36km

rit alt 887hm

max alt 1020hm

gem 7%

max 18%

Weer terug in zonnig Italië, vorig jaar aan het meer van Lugano, dit jaar aan het Como meer. We verblijven in Gera Lario een plaatsje ten noorden van het meer, niet ver van de Zwitserse grens. Verschillende paswegen zijn dus binnen bereik.

Als begin van de dag eerst een bezoek bij de plaatselijke bakker voor een verrukkelijk stokbroodje die we met smaak buiten op ons terras in de stralende zon opeten. Wat hebben we dit gemist deze natte zomer in Nederland! Veel ritten (ook VWB ritten in België) zijn letterlijk in het water gevallen.

Vandaag als opwarmer een plaatselijk rondje, eerst een stukje over de drukke S340 en voor het uitrijden van Gera Lario scherp rechts. Hier kan je gelijk het kleine plateau schakelen (34) want de volgende 10km gaat flink omhoog. Al na een paar bochten heb je een prachtig uitzicht over het Como meer. Het klimwerk is hier nog goed te doen en ik begin daarom met een flink tempo, rij een paar Italiaanse toerders voorbij, passeer de plaatsjes Cerceno en Burano. Maar dan begint het, de percentages lopen snel op, de bochten spaarzamer. En na een lang slopend stuk, ik schat zeker een dubbele Cauberg, met nog een paar zéér steile bochten, waar ik bijna het voorwiel omhoog trek zo steil, moet ik passen.
Te snel begonnen, en met deze warmte totaal geen lucht meer. Ik sta gewoon even een poosje naar lucht te happen als een vis op het droge, intussen toch even genieten van het adembenemende uitzicht hier op ongeveer 900 meter. Na een paar minuten weer op de pedalen en verder omhoog, ik wil toch minimaal tot de 1000 meter.
Het gaat ook weer, ik krijg de trappers weer goed rond. Na het laatste plaatsje Montalto gaat de weg nog een flink stuk door omhoog, maar de kwaliteit van het wegdek verslechterd, ruw asfalt met hier en daar flinke gaten. Desondanks klim ik door tot over de 1000 meter, bij het verkeersbord “verboden in te rijden” wordt de weg zo slecht dat het niet verantwoord is verder te rijden. Ook het eerste lange stuk dalen kan niet echt op snelheid door de staat van de weg en de messcherpe bochten. Maar eenmaal op het goede asfalt, met van die mooie glooiende bochten, toch nog even dik 55p.u.
Mijn plan om bij de splitsing nog een stuk omhoog te rijden laat ik maar varen, de vakantie is nog lang! In plaats daarvan rij ik nog een (vrij vlak) stuk langs het meer.

Een pittig begin van de vakantie, maar wat heerlijk die Italiaanse zon

Italië en Frankrijk

Het seizoen zit er bijna op, een geweldig seizoen dit jaar! Vooral het naseizoen was heftig, zwaar maar geweldig mooi.
Begin september de succesvolle Pyreneeën week van Middelkamp (verslag hieronder)
Als een heerlijk toetje Italië en Frankrijk, binnenkort meer hierover

Pyreneeën week Middelkamp Dag 1 --- Col de Menté

Afstand: 20km
Rit alt. 833hm
Max. alt. 1383hm
Gem. 8%
Max. 13%

Na een nachtelijke rit door donker stormachtig en later regenachtig Frankrijk kwamen we aan in bewolkt en somber St Béat, heel wat anders dan wat onze verkenners Patrick en Anja de dagen voor ons hebben gehad.
Hoewel ik niet echt fit was van de nachtrit wilde ik toch een klein toertje doen maar het begon net te spetteren, dus toch maar even in bed gedoken. Na een paar uurtjes slaap werd ik wakker van een van mijn kamergenoten en zag de zon schijnen, gauw uit bed en de wielerkleren aan. Ik hoorde dat er al drie man waren vertrokken, dus ging ik solo op pad richting Col de Menté.

Col de Menté, een pittige col om mee te beginnen, vooral de eerste 5km, na dit gedeelte begint het naar boven te slingeren in vele bochten waardoor het wat minder zwaar is. Helaas begon het hier ook weer te spetteren en een paar kilometer voor de top echt te regenen!!
Ondanks de nattigheid toch nog doorgereden tot de top en al flink nat en bibberend van de kou rechtsomkeert de afdaling in en héél voorzichtig naar beneden. Het voordeel van de bochten in de klim is tijdens de afdaling een behoorlijk nadeel, de weg is al kletsnat en de bochten heel scherp. Heel voorzichtig met een gangetje tussen de 25 en 30 per uur naar beneden. Na 5km gaat het beter en is het minder koud, gelukkig kom ik heelhuids beneden in deze gevaarlijke afdaling!

Ondanks de nattigheid toch blij nog even gefietst te hebben.

Dag 2 --- Col des Ares, Col de Buret, Col de Portet d’Aspet en Col de Menté.

Afstand: 79km
Rit alt. 1862hm
Max. alt. 1352hm
Gem. 6%
Max. 16%

Vandaag beginnen we met een gezamenlijke rondrit. Een prachtig gezicht al die Middelkampers op een lang lint door het stadje.

Op het programma staat Col des Ares, Col de Buret, Col de Portet d’Aspet en Col de Menté. We vertrekken met een rustig tempo en gelukkig de zon is vandaag ook volop aanwezig.
Voor de eerste klim worden we voorbijgestoven door een stel franse renners, we rijden vandaag grotendeels over het parcours van een cyclo sportieve tocht, maar deze (reeds vermoeide?) mannen vallen stil in de klim en de kop van ons peloton met onze wereldkampioen Jack voorop rijden ze ook zo weer voorbij.

De Ares en Buret zijn prettig opwarmwerk, maar dan de Portet d’Aspet, iedereen gaat hier behoorlijk kapot op sommige stukken, vooral het begin, supersteil !!!
Boven op de col even op elkaar wachten en vooral heel voorzichtig naar beneden in deze gevaarlijke afdaling waar het wegdek hier en daar gerepareerd is en afgedekt met gevaarlijke steentjes.

In deze afdaling tijdens de tour 1995 komt Fabio Casartelli zwaar ten val en overlijd in de helikopter op weg naar het ziekenhuis, vooral de rit de volgende dag was heel emotioneel. Ook de rit enkele dagen later die werd gewonnen door de toen nog niet zo bekende ploegmaat Lance Armstrong, die met zijn vingers naar de hemel de overwinning opdraagt aan Fabio maakte indruk.
Dit zijn momenten waar ik weer aan terug denk als we met z’n allen stilstaan bij het monument van de destijds jonge olympische kampioen.

Na dit plechtige moment gaan we verder voor de laatste klim Col de Menté, half deze klim gaat bij mij het kaarsje langzaam uit, door mijn gebroken schouder heb ik geen kracht meer in mijn rechterarm en door het scheef zitten op de fiets flinke rugpijn.
Na behoorlijk afzien de laatste 5km van deze klim kom ik behoorlijk kapot boven. Hier duiken we met z’n allen een gezellig uitziend restaurantje binnen want ondanks de zon is het ijskoud hier boven.
Al gauw is iedereen weer hersteld en gezellig met elkaar aan het kletsen, niet naar de zin van de bareigenaar die als een strenge schoolmeester iedereen het zwijgen oplegt om de bestellingen op te nemen, niet echt gezellig deze tent.
Samen met Ted, Nico, Loek duik ik na een drankje verder de afdaling in richting St-Béat. Een prachtige afdaling bij droog weer! We zijn snel beneden en besluiten nog een stukje vlak te rijden richting Spaanse grens. In Fos zien we een gezellig terrasje, hier eten we wat en genieten van een heerlijk biertje in de zon.
We moedigen het hele peloton nog even aan, die we even later ook richting Spanje zien rijden.

Nog even met zware benen het laatste stukje terug naar St Béat. Een geweldige fietsdag.

Dag 3 --- Superbagneres

Afstand: 78km
Rit alt. 1405hm
Max. alt. 1783hm
Gem. 5%
Max. 13%

Vandaag weer als complete groep richting Superbagneres, ook nu is vanuit vertrek de zon volop aanwezig.
Eerst een stuk over de drukke D44 netjes achter elkaar op een rijtje. Door het drukke en gezellige plaatsje Bagneres-de-Luchon waar de temperatuurmeter nu al 22 graden aan geeft. We rijden als groep naar het begin van de klim, plotseling een brul “lek”, wat achteraf een ordinaire plaspauze blijkt te zijn! Het grootste deel van de groep wacht maar enkele ongeduldige mannen beginnen met voorsprong aan de klim.

Hoewel we niet met z’n allen gelijk aan deze lange en vooral tegen het einde lastige klim begonnen zijn, schuift het toch aan het einde flink bij elkaar en worden vanuit verschillende bochten aanmoedigingen naar elkaar geroepen. Zelf kom ik op enkele kilometers van de top bij Ko en Wim. Na enkele bochten neemt het stijgingspercentage flink toe, Wim moet even passen, Ko schakelt bij en versnelt, net even te veel voor mij. Nog maar even in eigen tempo dit deel, het hotel op de top is al in beeld.
Boven is het voor iedereen in de zon en uit wind even genieten, heerlijk!!
Ted heeft zijn eigen manier van herstellen na deze inspanning en installeert zich languit op een bankje. Geweldig! 72 jaar en dan deze inspanning, petje af!
Met z’n allen naar beneden, oppassen voor de koeienvlaaien, even rillen tot half de afdaling en beneden weer verzamelen.

De meeste sportievelingen gaan nog over de Portillon. Samen met nog wat anderen kies ik voor de vrij vlakke weg terug naar St. Béat. Heerlijk gereden vandaag, beter dan gisteren! De inspanning precies lang genoeg voor mij.

Dag 4 --- Col de Menté, Col du Buret, Col des Ares

Afstand: 68km
Rit alt. 1374hm
Max. alt. 1347hm
Gem. 5%
Max. 13%

Deze dag kiezen we voor verschillende rondjes en afstanden en vertrekken met verschillende groepen. Nico, Ted, Roel en ik kiezen voor de ronde van zondag in omgekeerde volgorde.
Dat betekent dus veel afzien in het begin (col de menté) en verder op het gemakje de rest verteren. Om eerst de stijve spieren wat op te warmen rijden we eerst naar de Spaanse grens en terug over de drukke N125. In dit deel gaat het voor mij wel gemakkelijk, vrij vlak, behoorlijk wind tegen. Hier kan ik de grote plaat draaien, geen last van de schouder vandaag.

Terug in St. Béat lekker opgewarmd, beginnen we aan Col de Menté, het is drukkend heet, heel weinig zuurstof en de eerste helft van de klim loodzwaar! Vlak onder de top begint het wat meer te waaien, het koelt af en wordt donker.
Half de afdaling begint het licht te spetteren en worden de bochten al flink glad, ik doe het liever extra voorzichtig en laat de andere mannen vooruitrijden. De korte klim van Col du Buret, nu volop in de regen, gaat bij mij gelukkig weer heel makkelijk.

Nog even afdalen voor Col des Ares. Hier neemt Ted in de natte afdaling zonder angst flink voorsprong, wij doen het wat rustiger en zien die taaie rakker pas op de top terug. Vanaf deze kant is de col langer en lastiger dan afgelopen zondag. In de laatste afdaling droogt het weer wat op en komen we vrijwel opgedroogd weer aan in St. Béat.

Onze keuze was wat betreft weersomstandigheden niet echt gelukkig, wij waren de enigste groep die volop in de regen gereden hebben! Desondanks toch lekker gefietst.

Dag 5 --- Col du Portillon, Col de Peyresourde

Afstand : 87km
Rit alt. 1767hm
Max. alt. 1545hm
Gem. 5%
Max. 12 %

Vandaag weer het zelfde kwartet, Roel, Ted, Nico en Arend, Piet sluit zich ook aan voor een rit over de Portillon (oostzijde), en als we nog wat kracht in de benen hebben de Peyresourde.

Eerst weer de vrij vlakke drukke weg richting Spanje, weer zo ver mogelijk op rechts op een rijtje achter elkaar. Na nog geen kilometer hoor ik achter mij een enorme knal, wat gebeurt hier?? Piet is door een put, gevolgd door een flinke hobbel de macht over het stuur kwijtgeraakt, net zo’n stomme val als ik drie weken geleden gehad heb.
Gelukkig komt Piet er beter vanaf, toch wat lelijke schaafwonden en lichte schade aan de fiets. Nadat ik hem teruggebracht heb en aan de goede zorgen van Ivette overgelaten heb, gaan we met enige vertraging weer op weg voor de geplande rit.

We trekken het zonnige Spanje in, door het gezellige stadje Les waar we de drukke markt passeren en even begeleid worden door een vrolijk Spaans muziekje. Ted heeft het zwaar vandaag, ik blijf bij hem en gezamenlijk rijden we de Portillon op. Boven eten we even een banaantje en reepje en trekken gedrieën verder naar Bagneres-de-Luchon.
Roel is alvast vooruit gereden om mooie plaatjes te schieten van de waterval die we vlak na de top passeren. In Luchon zijn we weer compleet en beginnen we aan de Peyresourde.

In het begin van de rit had ik behoorlijk stijve benen van de rit in de regen gisteren, na een paar uur zon en warmte gaat het weer en kan ik in het begin van de Peyresourde flink doortrekken, halverwege de klim een lang recht slopend stuk, krijg ik het toch behoorlijk benauwd. Het zweet loopt in straaltjes van onder mijn helm. Geen zuchtje wind, volle zon, geen afkoeling, ZWAAR!!
Ik val stil, verwacht voorbijgestoken te worden, kijk achterom, niets te zien! Verder zwoegen, in de verte zijn de bochten omhoog te zien, dus bijna boven.
Nadat ik net mijn eerste colaatje op heb meld zich Ted, ongelooflijk, bijna dood boven op de Portillon en weer herrezen en als tweede boven in deze veel zwaardere klim. Nico zit er vlak achter, Roel was niet zo gemotiveerd vandaag en wat eerder teruggedraaid.

Boven op de col is het afzien snel vergeten. De bediening supervriendelijk de prijs voor de pannenkoeken vooroorlogs, en een vrolijke goochelaar die iedereen uitdaagt zijn trucjes na te doen zorgt voor een gezellige animatie. Met frisse tegenzin stappen we na een half uurtje genieten weer op de fiets, zijn snel beneden waar we ons de laatste 18km nog even flink warm trappen tegen de forse tegenwind.

Toch niet alleen in Zeeland veel wind!!
De verwondingen van Piet blijken achteraf nog mee te vallen, de dappere man heeft zelfs nog een stuk gefietst deze dag.

Dag 6 --- Port de Balés

Afstand: 75km
Rit alt. 1391hm
Max. alt. 1769hm
Gem. 5%
Max. 12%

Vandaag weer een rit met de complete groep, op het programma staat de Port de Balés.
Op het inmiddels voor iedereen bekende gedeelte het begin van de Peyresourde wordt het hele peloton flink uit elkaar getrokken, hier rij ik mijn eigen tempo en neem redelijk vooraan de afslag naar Port de Balés, hier neemt het stijgingspercentage flink toe, na enkele bochten krijg ik kramp vanuit mijn schouder en sta enkele minuten geparkeerd. Verzamel weer wat moed en ga verder.
Halverwege de klim trek ik met Nico, Bart, Loek, Dies en Klaas omhoog, net voor ons zien we Ko, Wim en Richard rijden, een teken voor Klaas om te versnellen en er proberen naar toe te rijden, niemand kon mee, die had een sterke dag vandaag. Ook in deze lange klim schuift alles weer redelijk dicht bij elkaar. Vlak voor de top probeer ik nog even te versnellen, VERD…..!!! De kramp schiet er weer in, weer moet ik van de fiets. Kapot rij ik het laatste stuk omhoog waar ik bijna tien minuten steun zocht tegen het monument aldaar!
Roel reed in tegenstelling tot gisteren opvallend gemotiveerd en sterk van voren, bravo!!.

Met z’n allen naar beneden in deze mooie maar linke afdaling, waar onze melkboer een onderonsje had met een flinke melkkoe. Beneden was de ontmoetingsplaats, een donker terrasje waar lekker eten geserveerd werd, niet iedereen nam hier de tijd voor.
Door de zwaar dreigende regenwolken besloot ik met nog een paar man snel huiswaarts te gaan. Ook nu weer gaat het op het vlakke met flinke tegenwind super, het is dus duidelijk, bergop fietsen doe je niet alleen met de benen! Een slechte dag wat mij betreft (alhoewel, toch blij dat ik nog mee kon deze week).

Net voor de bui binnen vandaag.

Dag 7 --- Col des Ares, Col de Buret

Afstand : 71km
Rit alt. 844hm
Max. alt. 798hm
Gem. 3%
Max. 8%

Vrijdag, de laatste dag voor de terugreis. Er hangt een grauwe mistige sluier tussen de bergen, het ziet er somber en dreigend uit.
Een gedeelte van de groep kiest er voor de week af te sluiten met wat anders dan fietsen. Ze gaan gezellig winkelen in Luchon, wat souvenirs kopen voor de vrouw of een cadeautje voor de kids. En natuurlijk naar “malle pietje” de bijnaam van de plaatselijke fietsenhandel.
Voor wie nog energie had werd er s’middags raften georganiseerd.

Na een bezoek aan de plaatselijke markt en wat inkopen voor de terugreis, besluit ik samen met Nico nog een (niet al te zwaar) rondje te doen.
Als opwarmer nemen we Col des Ares, daarna als laatste echte klim deze week, voluit op het grote mes Col de Buret op. Van hieruit wat rustiger langs Aspet richting het noorden. Een gedeelte waar Loek eerder deze week heel enthousiast over was. Niet te zwaar, rustige wegen, heel mooi. Ook wat het weer betreft viel het mee, heel even onze regenjasjes aangedaan na wat flinke spetters, een paar kilometer verder konden ze alweer uit.
Hier niet de zware cols, een gebied wat een beetje lijkt op de Ardennen maar ook wel op de Haute Marne, een prachtig gebied in noordoost Frankrijk, waar ik al heel wat kilometertjes weggetrapt heb bij mijn schoonfamilie aldaar.

Lekker doorgetrapt deze rit en met een behoorlijk gemiddelde (26,8km) met een goed gevoel afgestapt.

Conclusie

Ritten met de volledige groep, verschillende groepjes die een eigen ronde uitzoeken, enkele solo ritjes, extra lange ritten voor de allersterksten, het was allemaal mogelijk deze week.
Iedereen kon naar zijn eigen mogelijkheid en prestatiedrang zijn groepje uitzoeken.
En na de inspanningen heerlijk onderuitzakken op het zonneterras met een heerlijk blik bier of een wijntje!
Een hele fijne Pyreneeën week, ook door de goede verzorging van de gastheer en gastvrouw Yvette en Arné.

Hoe is deze week ontstaan? Loek had het idee om met een groepje naar Frankrijk te vertrekken en heeft dit plan als een soort luchtballon opgelaten. Wat bleek? De belangstelling was enorm, er was zelfs een reserve lijst wegens te veel belangstelling. Vooral door inzet van Loek, Bart en Henk is de luchtballon tot een succes volle week gevormd!!

Dit moeten we volgend jaar overdoen! Wie heeft een idee? Wat betreft gebied en dergelijke?
Kom op mensen, dit vraagt om herhaling!

Fietsparadijs België

Mijn toetje na de vakantie: Parel van het Payottenland, Dwars door de Voerstreek, Ronde van de Getestreek. Drie mooie ritten van de VWB in het heuvelachtige gebied rond Brussel en Hasselt, goed voor 3190 hoogtemeters.
Behoorlijk wat klimwerk en vaak ook een groot deel van de rit door Franstalig gebied.
Hierdoor krijg ik toch weer een beetje het frankrijk gevoel tijdens deze ritten.

Binnenkort staan er nog een paar mooie op het programma, als eerste de Alden Biesen Classic, de Dynatec Classic, Dwars door Limburg, de Willy Vannitsen Classic.
Maar de kers op de taart is toch wel de Sean Kelly, de allermooiste en de allerzwaarste van de VWB, een echte aanrader voor klimgeiten. Deze wordt gehouden op 2 augustus 2008 en vertrekt vanaf Baraque Fraiture.

Ardennenweekend Middelkamp dag 2

Zondag

Dag twee van ons Ardennen offensief. Weer zo’n stralend begin van de dag, volop zon en vandaag weer zomerse temperaturen. We beginnen deze dag met een deel van de route des legendes. Een vrij rustig begin door bosrijk gebied met af en toe een prachtig panorama op rechts. Bij dit vrij heldere weer kan je hier echt heel ver de omgeving overzien en daar is in dit vrij makkelijke deel ook alle tijd voor.

Na wat licht klimwerk waarbij de spieren, ook mede door de zon, al lekker warm zijn beginnen we aan de eerste grote uitdaging van de dag de Col de La Redoute.
Iedereen kijkt er een beetje tegenop die bekende smerige pukkel, maar vol goede moed gaan we er tegenaan.

Net in het moeilijkste gedeelte van de klim staan twee fietsers met een gebroken ketting, hier konden ze mede door de geringe snelheid het uiteengeslagen peloton om hulp vragen. “Heb je gereedschap bij je” was de vraag. Ik kon tussen het puffen en steunen nog net ontkennend antwoorden. Ik was namelijk aan het inlopen op mijn grootste concurrent van dit weekend die in dit deel behoorlijk stil viel, maar na het steilste gedeeltd snel herstelde en toch als eerste boven kwam.
Omdat we een volgauto hadden had bijna niemand iets bij zich om deze pechvogels te helpen, behalve Piet, deze dappere man met zijn enorme zadeltas waar bijna alles in zit, stopt in deze zware klim, helpt eigenhandig de twee mannen weer op weg en gaat vol goede moed weer verder met het zwaarste deel van de klim, wat mij betreft een topprestatie!
Bravo Piet, je was niet als eerste boven maar hebt wel de beste prestatie geleverd in deze klim.

Na even zoeken weer een stuk van de route des legendes opgepakt om een klein beetje op adem te komen en door naar de tweede uitdaging de Chambralles, niet zo bekend als de Redoute maar net zo zwaar, voor sommigen nog zwaarder.
Iedereen moest hier weer flink met zijn krachten smijten en met deze temperaturen is er menig zweetdruppeltje gevallen. Vooral die gemene bocht recht omhoog, een echte potenbreker, sommigen hebben hier echt een flinke vloek gedaan, nog een bocht, komt er geen einde aan? Ja de volgende bocht daar in de verte een boom alleen afgetekend tegen de lucht en de elektriciteits palen die weer zakken, dit plaatje zal bij velen bekend voor komen.
Boven weer verzamelen en iedereen is trots en blij, deze twee zware jongens zijn ook weer bedwongen.

Na nog wat licht op en af weer over de route des legendes is het voor de meesten echt tijd voor het versterken van de inwendige mens. Geen omeletten deze keer, terwijl het ene deel van het peloton zich te goed doet aan een flinke bord Vlaamse frieten doet de anderen het wat rustiger aan met een tosti of een kop soep.

Ook nu weer gelijk na deze stop bergopwaarts, een niet zo’n moeilijke klim maar voor sommigen ligt hij toch wat zwaar op de maag, altijd weer lastig na een poosje rustig zitten.
Na de laatste slotklim waar iedereen nog even flink alles geeft, of was het een finale van een tourrit, overleggen we bovengekomen nog even de afdaling en de afslag die we niet moeten missen!
Niet iedereen is nog bij de les, ook nu weer sleurt de afdalingspecialist Wim het halve peloton op volle snelheid langs de afslag. Deze mannen moeten nog een flink eindje om maar halen wel de hoogste snelheid van heel het weekend.

Met enige vertraging nemen we nog een lekkere versterking voor we naar huis gaan.
Afstand: 95km Hoogtemeters: 1668m
Moe en voldaan gaan we weer terug naar het mooie maar toch wel erg vlakke Zeeland.
Nel en Sonja bedankt voor de heerlijke maaltijden.
Eric bedankt voor de organisatie, en de volgende keer luisteren naar Wim, waalse politie?……….VLUCHTEN!!!!!

Ardennenweekend Middelkamp dag 1

Zaterdag

Weer terug voor onze jaarlijkse Ardennenweekend bij CCR in Remouchamps. Afgelopen donderdag was het zowel in Nederland en België nog beestenweer en de vooruitzichten voor dit weekend niet echt gunstig. Desondanks toch bij vertrek een strakblauwe lucht en een heerlijk zonnetje, een goed begin van de dag.

De ronde van vandaag liep grotendeels tegengesteld van de Cyclo Eddy Mercx. En al vrij vroeg kwamen de snelle mannen ons tegemoet. Niet te geloven wat een snelheid, het was nog maar half tien en het leek wel finale, volle bak, sommigen al wit weggetrokken met de neus bijna op het stuur.
Wij doen het wat rustiger aan, genieten van de natuur en wachten op elkaar.

Door het kruisen van deze cyclo enig oponthoud, wij als fietsers mochten door maar de volgauto niet dus moest er even overlegd worden. Tijdens dit oponthoud een vervelend incident met de Waalse politie, Eric en Wim verleenden technische hulp aan een van de deelnemers van de cyclo, volgens de strenge gezaghebbers iets te veel op de rijweg, na enige discussie moest Eric zijn identiteitsbewijs tonen. Helaas niet op zak!! Met het gevolg 50 euro boete, terwijl Wim allerlei slimme vluchtwegen voorstelde koos Eric eieren voor zijn geld en betaalde braaf de bekeuring. Goedheid wordt niet altijd beloond jammer genoeg.
Maar de les die we hieruit kunnen trekken is: ALTIJD JE IDENTITEITSBEWIJS BIJ JE DRAGEN !!!! Na rondvraag achteraf bleek het grootste deel van de groep deze niet bij zich te hebben.

Dit voorval kon voor ons natuurlijk niet de dag bederven, we trokken weer snel op gang om de route te vervolgen. Genieten en afzien is het hier, het ene klimmetje na het andere, prachtige vergezichten met af en toe toch wel wat dreigende luchten.
In dit gebied voor mij wat bekende stukken van de Sean Kelly, de Waalse Pijl en Luik Bastenaken Luik. Bekende Cols van vandaag zijn de Mont Fosse, Cote de Wanne, Haute Levée, de Rosier, en de Maquisard. Maar al snel komen er voor mij een paar totaal onbekende klimmen op de route. Ook een heel gemene met een percentage van ruim 16%. Hier komen echt de sterkste naar voren, maar voor iedereen is het toch een overwinning om boven te komen.

Na een gezellige stop in Stavelot waar de afname van de omeletten even een hoogtepunt bereikte weer op de pedalen. Gelijk weer gemeen omhoog hier voor de Haute Levée, Piet had de maaltijd het best verwerkt en kwam als eerste boven hier. Na nog een mooi ommetje door het Ardense landschap weer richting Remouchamps, in een bloedmooie afdaling naar Spa muisde Wim er tussenuit met twee man in de achtervolging, dit ging zo hard dat de afslag gemist werd en heel het achtervolgende peloton het drukke stadje Spa in denderde, na een ommetje door dit drukke stadje kwamen we weer op het goede spoor.
Gelukkig hadden we Loek, Roel en Ronnie bij ons, deze mannen kennen de omgeving of zijn ze er geboren.

Een geslaagde eerste dag, het weer was perfect, hoewel het hier en daar flink geregend had bleef het bij ons beperkt tot een enkele druppel.
Met 115km op de teller en 2345 hoogtemeters kon iedereen terugkijken op een geslaagde dag.

Slotrit, Au Revoir!

Vrijdag 30 mei
Col de Trible
Rit alti: 669m
Max alti: 567m
Gem: 3%
Max: 21%
Afstand: 48km

Slotrit
Een klein beetje traditie de laatste vrijdag voor vertrek, s’ochtends een bezoek aan de markt van la Voulte, er is een heerlijk zonnetje en de temperaturen lopen snel op. Jacqueline neemt nog een lekker Ardeche worstje mee voor thuis, en ik scoor nog een cd van de plaatselijke accordeon ster, heerlijk voor thuis, cd opzetten, stukje worst en wijntje erbij, heerlijk om dat vakantie gevoel later weer even terug op te roepen!

Na een uitgebreide lunch onderweg voor de laatste rit, op het programma staat wat bekend klimwerk op het programma en als het weer het toestaat misschien nog de “Serre Mure”.

Vanuit les Ollieres over de D2 richting Chambon is het in de zon al snel boven de 30 graden, bloedheet dit stuk. Na Chambon sla ik linksaf de Col de Trible op, het uitzicht in de verte bevalt me niet. Ik rij nog volop in de zon maar voor mij is de lucht pikzwart.
Halverwege de klim hangt die lucht nog steeds voor mij, op links in de verte, richting dal van de Eyrieux, ook alles zwart en regen. Zal ik terugdraaien? Ik kijk om, ook waar ik vandaan kwam is alles zwart.
Wonderlijk genoeg rij ik nog steeds in de zon, bovenop de Col de Trible is de bui al voorbij getrokken, de weg is nog wel nat overal.

Ook beneden in la Voulte schijnt de zon nog, hier heb ik deze week in een buitenwijk een heel stijl klimmetje ontdekt, ruim 20%, die pak ik dus even mee.
Hier ook weer sporen van een hevige bui en ook weer grote takken op de weg, die ze net weer aan het opruimen zijn.

Vanuit la Voulte rij ik nu ook het donkere dal van de Eyrieux in. Vanuit de tegengestelde richting passeerd mij een groepje fietsers met regenjasjes, kletsnat zijn ze. Net voor St. Laurent du Pape is het ook aan mijn kant raak, de lang verwachte regen begint te vallen, eerst zacht, maar later ongenadig hard, gelukkkig is het nog maar 12km. Niet alleen komt het water van boven, ook passerende auto’s veroorzaken door de enorme plassen het nodige gespetter.

Vlak voor Duniere is het plots weer droog en schijnt de zon weer en kan ik het allerlaatste slotklimmetje naar la Traverse nog even in de zon doen.

Twee geweldig fijne fietsweken, totaal 969km, totaal 16715hm.
Ik zal het weer een poosje moeten missen, de bergen, de uitgestrekte velden met de krekelconcerten, de vergezichten, de Ardeche!!!!
Au Revoir.

Col de Ceyssouan

Donderdag 29 mei
Col de Ceyssouan
Rit alti:1815m
Max alt: 837m
Gem: 3%
Max: 10%
Afstand: 96km

In een heerlijk voorjaarszonnetje vertrek ik voor een zelf uitgezette rit over Col de Comberon, Col de Ceyssouan en Col de la Faye.
Als eerste de mooie klim over de D2 richting St. Maurice-en-Chalencon en Silhac, voorbij Silhac in le Belay links de D284 volgen richting St. Jean-Chambre. Even voor St. Julien-Labrousse weer links voor het laatste gedeelte van de klim van de Col de Ceyssouan.

In dit gedeelte staan op een erf links van mij twee valse Franse poedels mij blaffend op te wachten, terwijl ik hun voorbij fiets begint een van die krengen mij te achtervolgen, ik ga hier niet zo hard en hij zit al vlak bij mijn benen. Vroeger had je nog wel een flinke pomp op je fiets zitten waar je mee kon dreigen, maar de minipompjes van tegenwoordig maken geen indruk. Ik blijf doortrappen anders is mijn been een te makkelijke prooi, geef een stevige Hollandse vloek en zowaar de poedel geeft de achtervolging op.
Was het die harde brul of zijn mijn beentjes te veel afgetraind??

Door deze tempo versnelling en bijna 25km klimmen is het even een verademing om bij Chalencon naar beneden te duiken.
Maar de snelheid moet ik drastisch aanpassen, er lopen kleine watervalletjes in verschillende bochten over de weg, hier ook verschillende meegespoelde stenen, oppassen dus.
Beneden bij Pont de Chervil de Eyrieux oversteken en gelijk weer omhoog over de D264 richting Gluiras. Hier fiets ik langs een grote waterval, het water gaat hevig te keer, een enorme hoeveelheid komt van verschillende kanten naar beneden, de Eyrieux is weer tot recordhoogte gestegen door de regen van de afgelopen dagen.

Deze kant omhoog is het lastigste gedeelte van de ronde, het blijft maar door het bos omhooglopen. In dit deel wordt plots de stilte om mij heen verstoord door een hoop geritsel in de struiken naast mij. Zijn het herten? Zwijnen? Nee, er komt een hoeveelheid stenen naar beneden rollen, ik kan ze goed ontwijken maar het was wel even schrikken.
De lucht is inmiddels al flink aan het betrekken en in de open stukken van het bos zie ik verderop heel lage dreigende wolken. Vlak voor de top van Col de la Faye begint het licht te regenen, zal ik de korten route naar St. Sauveur nemen over de D230? Welnéé, het zal wel opklaren, dus de afslag voorbij!
Maar boven begint het te spoelen en ben ik in korte tijd doornat. Het dalen gaat op deze manier niet snel, en krijg kramp in mijn vingers van het remmen en zit te bibberen op de fiets.
Op de klimgedeeltes kan ik mezelf ook niet echt meer warm trappen. Het blijft maar regenen, veel stenen op de weg en zelfs een hele verzakte boom met wortel en al en een deel van de D102 was afgesloten door steenval, gelukkig moest ik op dit punt net linksaf.

In St. Pierreville besluit ik toch maar een stuk van de route af te snijden en rij over de D211 naar St. Sauveur, een flinke afdaling die ik niet ken, er zit een gevaarlijk steil stukje in waar ik nog even een flinke slipper maak, even de rem loslaten en de fiets corrigeert zich zelf weer. De laatste 10km is het weer droog, maar bij mij is er geen draad meer droog.

Een mooie rit, maar de laatste paar uur afzien!!