Peepshow dans les Alpes

Passo d. S. Gottardo
Col de la Ramaz met uitzicht op de Mont Blanc

Col du Galibier

Voor deze lange, koude, donkere winteravonden nog wat mooie bergfoto’s. Geeft alvast wat inspiratie voor het nieuwe jaar/wielerseizoen.
Nog maar een paar maandjes en we mogen volgens een oud achterhaald wieler gezegde, (oude krasse knarren weten de betekenis) de riempjes weer aantrekken!!!!!!!!

Col de Benas

Vrijdag 28 september

Col de Benas
Rit Alti: 1517m
Max Alti: 876m
Gem: 5%
Max: 15%
Afstand: 85km

Vandaag de finale rit van deze vakantie! Na een regenachtige dag gisteren weer volop zon en een aangenaam fietstemperatuurtje.
Voor deze dag heb ik uit het mapje “Privas” de rit “Col de Benas” gekozen.
Een kort maar heftig ritje, omschreven als “Trés difficile”.

Als opwarmer richting Privas de Col de Viaux en Col du Trible, bekend terrein inmiddels. Ook het smerig vals omhooglopend deel naar Moulin a Vent heb ik vorig jaar ook al eens onder de wielen gehad.
Voordat ik Privas binnenrij heb ik al ruim 14km geklommen, en kan ik mij opmaken voor de rondrit “Col de Benas”.
Eerst nog een stukje door het drukke centrum van Privas, de borden Zone du Lac volgen en over de drukke ringweg (D2). Net voor het buitenrijden van Privas staat een bord rechts, Cote du Baron.

De eerste kilometer loopt rustig omhoog, maar na de laatste huizen en een flauwe bocht volgt er een stuk van zeker 4 a 5km met percentages ruim boven de 10%, zelfs stukken van 15%. Dus dit noemen ze hier “Trés difficile” vrij vertaald “verrot zwaar”.
Na een paar kilometer doet alles in je lijf zeer, je hapt wanhopig naar lucht, je verlangt naar de top, en je weet niet hoe lang dit nog zo door gaat!
Terugdraaien? Néé, doorgaan! Stampen!
Een verrassend zwaar gedeelte voor een Col van gemiddeld 5,9% (volgens het beschreven hoogte profiel).
Je ziet je zelf ook gewoon opstijgen vanuit Privas, de stad waar je net nog door heen fietste is een klein miniatuur stadje in het dal geworden. Nog een zware kilometer door een stuk bos. Vanuit dit bos kom je op een soort plateau met ruim zicht op de omringende bergen.

Veel minder steil hier, dus tandje erbij nog even doortrekken voor het laatste klimgedeelte van deze rit.
Als je de windmolens in zicht krijgt is het nog maar een stukje naar de top van Col de Benas.
Na een klein vlak gedeelte duik je over de D7 naar beneden richting Privas. Een prachtige bochtige afdaling van 13,5km.
Privas is op deze manier al weer snel in beeld, nog even door het stadcentrum waar de avondspits al begonnen is, de drukke N384 tot aan le Pouzin, hier linksaf en meteen weer rust en stilte op deze lokale weg.

Een binnendoor weg naar La Voulte met nog een klein pittig klimmetje naar Rompon, het toetje van deze rit en deze vakantie.
Een behoorlijk pittige afsluiting van de vakantie deze rit, Cote du Baron is zeker zo zwaar, zoniet nog zwaarder dan de Serre Mure!
Afgezien en genoten!!!!!!!!!!!!

Col de Serre Mure

Woensdag 26 september

Col de Serre Mure
Rit Alti.:1169m
Max Alti.: 843m
Gem: 5%
Max: 13%
Afstand: 63km

1, 2, 3, 4, 5………
20 trappen los van het zadel, op de pedalen, 40 trappen in het zadel. Zo tel ik de eerste vier zware kilometers van de Serre Mure mijn pedaalslagen, ik rij geconcentreerd omhoog en probeer mijn ademhaling onder controle te houden.
In de eerste bochten is het zo steil, grrrrrr!!! dit gaat niet vanuit het zadel dus wat extra trappen staand!
Mijn vierde beklimming van deze puist, het blijft zwaar, maar inmiddels weet je waar je aan begint en hoe je moet doseren.

Na de eerste zware 4km gaat het een stuk beter, beter dan in het voorjaar. Deze keer ook geen rugpijn, en toch niet al te licht getrapt.
Het muurtje op de top komt sneller in zicht dan verwacht, dat geeft moraal! Géén tijd opgenomen, maar zou dit de snelste zijn?

In de afdaling langs de Gorges begint het even licht te regenen. Gelukkig niet zo hard als in het voorjaar, toen was het hier in de zelfde afdaling spekglad.
Nu is de weg nog vrij droog, de regen gaat al snel over in lichte motregen.
Tijdens de klim naar Le Chambon de Bavas over de D2 is het alweer droog. Dus kan ik me weer flink warm trappen in het laatste zware gedeelte van deze rit. Hier weer stukken met klimpercentages van 10 tot 12%.
Nu nog naar St. Cierge la Serre een verschil van 128 hoogtemeters overwinnen in 8km. Een vrij gemakkelijk gedeelte hier, af en toe zelf nog een stukje doorrammen op het buitenblad!

Vanaf hier is het de Col de Viaux langs de steile kant afdalen. Op links zie ik inktzwarte wolken snel naderen. En ja hóór, bij het begin van de afdaling begint het ook gelijktijdig behoorlijk te regenen en liggen sommige bochten spekglad.
De gemiddelde snelheid kan ik in deze afdaling niet meer omhoogkrikken, toch liever heelhuids beneden komen!

Een vrij korte rit, met behoorlijk lastig klimwerk. Ondanks de regen in de finale een mooi rondje…………..

St. Romain de Lerps

Dinsdag 25 september

St. Romain de Lerps
Rit Alt.: 1593m
Max Alt.: 800m
Gem: 4%
Max: 13%
Afstand: 90km

Bij het vroege vertrek vandaag geen hoge temperatuur, wel zon maar veel wind en veel wolken. Een heel verschil met de tropische omstandigheden van de afgelopen dagen.
Op de brug over de Rhone krijg ik zelfs even het gevoel als bij ons thuis op de Zeelandbrug, op de pedalen licht omhoog lopend met een flinke koude noord-ooster tegenwind de brug over!

Het eerste deel van 7km gaat noordelijk en is vrij vlak tot aan St. Georges les Bains. Hier neem ik één afslag te vroeg en kom via een binnendoor weg, die gelijk al met stukken van 10% omhoog loopt, door de buitenwijken van dit stadje weer op de juiste route.
Vanaf dit gedeelte staan er vier beklimmingen op het programma, met daartussen telkens een stukje dalen.
De vier vandaag zijn, Col de Rotisson, Col de Gazareau, Col de la Justice en de al meerdere keren genoemde Col de Serre Mure, bij elkaar zo’n 30 kilometer klimwerk.

Ik begin in een heerlijk zonnetje te klimmen en ben al gauw op temperatuur, na een uurtje fietsen trekt toch af en toe een flinke wolk voor de zon en zakt de tempratuur aanzienlijk, vooral op de hogere gedeeltes van de route is het koud, zo rond de 11 graden.
Bij het klimmen eigenlijk best wel een lekker temperatuurtje, maar bij het afdalen weer ijskoud. Gelukkig zijn de afdalingen hier niet zo lang.
Vandaag voor het herstel van de zware inspanning van gisteren, een wat lichtere versnelling gekozen, en vooral niet te snel bergop!

In St Romain de Lerps is het draaipunt en zakken we weer af in zuidelijke richting, vandaar de naam van de tocht.
Nog wat licht klimwerk naar Vernoux (Col de Justice), een lichte afdaling van 7km, dan de slotklim de Col de Serre Mure.
Vanaf deze zijde (NW) kort maar hevig, een zwaar stuk van bijna 4km waar de percentages oplopen tot 13%. Daar ik vandaag nogal spaarzaam gereden heb verteer ik dit zware stuk zonder problemen.
Wordt nog vriendelijk toegezwaaid door een ouder echtpaar die voorzichtig afdalen op sportieve fietsen, die hebben de Serre Mure dus vanaf de zware kant gedaan, respect voor deze mensen!!

De zware (zw) zijde is niet alleen naar boven moeilijk. Naar beneden loopt de snelheid zonder probleem naar de 70km, maar pas op voor de verraderlijke bochten! Een spectaculaire afdaling die bij een touretappe zeker voor de nodige spanning zou zorgen.
Na dit spektakel stuk nog een vlak stukje van 5km naar La Voulte, nog even de brug over, waar de wind die is gedraaid nu weer schuin tegen blaast.
Een minder zware dag dan gisteren, morgen terug naar Col de Serre Mure, en dan de “zware” kant omhoog!
Het is iedere dag weer een ontdekkings reisje hier in de Ardeche, zoveel verschil in landschap, omgeving en natuur. Prachtig!!!

Col des 4 Vios

Maandag 24 september

Col des 4 Vios
Max Alt. 1185 m.
Rit Alt. 1641 m.
Gem. 4%
Max. 12%
Afstand 107km.

Vanuit onze standplaats La Voulte is het meteen op de pedalen voor Col des Viaux.
Deze klim is inmiddels al bekend terrein. Een flinke opwarmer van 9km, niet al te zwaar, maar hier en daar toch stukjes van 11 tot 12%.
Ook hier weidse vergezichten afgewisseld met heerlijk verkoelende stukjes bos.

In St. Cierge la Serre zit het grootste gedeelte van de klim erop en volgt een lange afdaling waar je nog flink kan meetrappen, maar oppassen voor de scherpe bochten hier. Veel kastanjebomen, dus liggen de bochten in deze periode behoorlijk bezaaid met enorme kastanjes en veel pulp van de platgereden exemplaren!
Na nog een kort klimmetje naar Chambon de Bavas krijg je een prachtige, technische afdaling over de D2 richting Ollieres. Ook deze afdaling is voor mij bekend terrein dus loopt het metertje al gauw naar dik 50 per uur.

Eenmaal op de D120 volg je de Eyrieux tot aan St. Saveur de Montagut, een vrij vlak gedeelte.
Na 5km is het voorlopig klaar met het vlakke werk, hier begint vanuit de rivier de Eyrieux (Alt. 189m),de lange klim naar Col de 4 Vios (Alt. 1185m)
Het is bijna 25 kilometer klimmen, hier weinig vergezichten, wel veel bos. Even voor Saint Pierreville geef je, in een stuk afdaling van 4km, weer snel ruim 100 meter van de gewonnen hoogte meters prijs.
Ik ga hier niet voluit want er volgen nog 12 zware kilometers. De grootste tegenstander vandaag tijdens het klimmen was wel de warmte, door de constante druk op de pedalen behoorlijk pijnlijke en brandende voetzolen, afzien!!!

Vanaf de Col de 4 Vios, het hoogste punt, is het afdalen naar Col de Fayolle (Alt. 877m) nog verder afdalen Col de Sarrasset (Alt. 825m) en nog een klein stukje omhoog naar Col de l’Escrinet (Alt. 835m)
In dit gedeelte geen last van de warmte maar van de kou, op deze hoogte een veel lagere temperatuur, vele kilometers in de schaduwzijde van de berg, de harde tegenwind, geen windstopper (vergeten!), het is een poosje echt rillen op de fiets.

Na de Col de l’Escrinet is het een lang stuk afdalen naar het Rhone dal over de drukke N104 waar de avondspits al begonnen is, het zonnetje is er weer bij en de temperatuur een stuk aangenamer.
Door de drukke stad Privas en dan nog licht dalend naar La Voulte.
Het toetje, een laatste korte klim naar Rompon laat ik links liggen, de batterij is leeg!!
Het was weer een prachtige toer, toch vind ik de rit andersom (verslag Adeche dag 3 voorjaar) nog indrukwekkender.

Vernoux en Vivarais

Zondag 23 september

Vernoux en Vivarais
Max. Alt. 727 m.
Rit Alt. 1114 m.
Gem. 3%
Max. 11%
Afstand 84 km.

De Ardeche.

Weer terug thuis, zo voelt het althans wel voor mij!
Ondanks een heerlijk weekje Italië is dit toch mijn fietsgebied. Tijdens mijn vorige vakantie in het voorjaar heb ik in verschillende stadjes mapjes met fietsroutes gekocht (office de tourisme).
Vandaag mijn eerste route uitgeprobeerd, de helft van de route was voor mij al bekend gebied maar ook de andere helft bleek een aangename verrassing.

Het was deze middag tropisch warm, het begin van de route vanuit La Voulte begint al meteen met een stevige klim, en dat met deze temperaturen is behoorlijk zwaar.
Het is maar 8km klimmen maar mijn zeem hangt al als een nat washandje aan mijn kont, eenmaal boven heb je ruim zicht op de omringende bergen en zie ik vanuit het noorden een flink wolkenpak oprukken.

Na een heerlijk stukje afdalen ben ik alweer aardig droog geblazen en begin ik aan het volgende klimgedeelte, een makkelijk stuk van 10km van 5% met enkele stukken van maximaal 7%, inmiddels is de zon de meeste tijd achter de wolken verdwenen en daardoor de temperatuur gezakt, en mijn snelheid toegenomen.

Vanaf Vernoux begin ik aan een gedeelte wat voor mij nog niet bekend was, een mooi stuk wat zich voornamelijk door bos omhoog en omlaag slingert.
Op het hoogste punt vandaag (727m) nog een prachtig uitzicht over het vlakke deel van het Rhone dal met in de verte Valence en daarachter de uitlopers van de Alpen.

Nog een geweldige afdaling, waar je (als je hier de bochten kent) lekker naar beneden kan knallen.
Nog 5km vlak en weer terug in La Voulte met 1114 hoogte meters op de teller. Heerlijk gefietst!!!!

Madonna del Ghisallo

Madonna del Ghisallo
Alt. 755 m.
Rit Alt. 1496 m.

Noordzijde 10,7 km

Zuidzijde 16,3 km
Max. 13%
Gem. 5%
Afstand 102 km

Vrijdag 21 september,

Alweer de laatste rit in Italië, morgen trekken we door naar Frankrijk.
Vandaag staat de Madonna del Ghisallo op het programma, een col uit de Ronde van Lombardije, de klim waar Bettini vorig jaar de beslissing forceerde. (zie rit 28 in het boekje van Alex Polfliet.)
Vanuit Porlezza is het 17km lichtlopend naar Griante aan het Como meer, van hieruit oversteken met de pont naar Bellágio.

De boot vertrok net toen ik aan kwam fietsen, dus verplicht een half uurtje genieten op een bankje in de zon. Eenmaal aan de overkant snel op zoek naar de Madonna del Ghisallo, een klim die gelijk vanuit Bellágio begint.
Maar dit zat enigszins tegen, bij de eerste splitsing twijfelde ik en koos voor rechtsaf, fout!!
Bleef deze weg een heel stuk volgen met het Como meer aan mijn rechterkant, in de hoop dat ik van deze kant ergens de Madonna del Ghisallo op kon.
Na 15km nog steeds geen afslag te bekennen, in twijfel of ik door zou gaan of terugdraaien was het tempo inmiddels behoorlijk gezakt. Plotseling flitste er een professionele renner voorbij van de Tenax ploeg. Nu niet twijfelen en er vol achteraan gesprint. Eenmaal in zijn wiel heb ik hem op de schouder getikt en de weg naar de Madonna del Ghisallo gevraagd. Deze vriendelijke jonge gast kneep onmiddellijk in de remmen en ging samen met mij de route raadplegen, ik moest dus wel ruim 17km de zelfde weg terug en in het plaatsje Bellágio bij de splitsing rechts (dus van de andere kant af links!)

De klim begint hier vrijwel meteen, en is in het begin tot het plaatsje Guello een flinke kuitenbijter. Dit stuk snijd de adem behoorlijk af met stukken tot 13%.
Na dit zware begin is het een heerlijk lopende col, af en toe op de trappers lopen maar niet te zwaar.
Eenmaal boven in Magreglio passeer je de kapel, tevens wielermuseum. Hier zit de klim er bijna op en is het afdalen tot het plaatsje Onno aan het meer van Lecco.
Hier ook weer een prachtig uitzicht op de omringende bergen en het meer, waar het ondanks de zon behoorlijk mistig is boven het water.
In Onno is het draaipunt en begin ik aan de klim van de zuidzijde, vanaf deze kant is het minder zwaar, maar de vermoeidheid begint al wel parten te spelen.
Toch, vanaf deze kant kom je nergens echt in de problemen.

Terug in Bellágio is het, tussen de vele toeristen, weer een poosje wachten op de boot. Wel weer in een heerlijk zonnetje gelukkig.
Weer op de boot krijg ik al gauw het idee dat we een andere richting op varen. Inderdaad, deze boot vaart van Bellágio naar Varrenna en vanaf daar naar Menággio! Gelukkig ligt dat plaatsje wat dichter bij Porlezza, maar de bootreis duurt wel twintig minuten langer. Al met al een lang dagje onderweg.
Dit is dus het échte vakantie fietsen!

Passo di San Marco

Woensdag 19 september
Passo di San Marco
Alt. 1985m.
Col 26,6 km.

Totaal Afstand: 70 km.

Op deze zonnige najaarsdag staat de volgende uitdaging op het programma, de “Passo di San Marco” een bekende col uit de “Giro” de ronde van Italië.
En dat is duidelijk, vanaf het begin van de klim staan overal aanmoedigingen op de weg gekalkt, ook de bekende Duitse duivel “Didi” heeft om de zoveel kilometer enorme fietsen op de weg geschilderd, zelfs de legendarische Pantani wordt nog vermeld.

Het eerste stuk van de route langs het Como meer heb ik deze week al gefietst, geen prettig stuk, héél druk en héél veel tunnels. Dus schuif ik mijn fiets achter in de auto en rij naar het plaatsje Traona.

Vanuit dit plaatsje is het ongeveer 8km vlak naar Morbegno, al lekker op temperatuur rij ik Morbegno binnen, hier is de col duidelijk aangegeven en de klim begint hier meteen, het is gelijk stevig het stadje uitklimmen.
In het begin van de klim komt er een oude mercedes naast mij rijden met daarin een echtpaar op leeftijd, door het openstaande raam begint een grote Italiaanse oma een heel verhaal af te steken, verstaan kon ik ze niet maar ik denk dat het goedbedoelde aanmoedigingen zijn. Na wat vriendelijk heen en weer zwaaien geeft opa gas, en met het achterlaten van een zwarte rookpluim laten ze mij weer in alle eenzaamheid verder zwoegen.

Het is aan deze kant grotendeels bos wat bij het klimmen heerlijk koel is, al gauw krijg je een mooi zicht op het plaatsje Morbegno, na de lastige begin kilometers komen je op een makkelijker gedeelte en is het, af en toe in een heerlijk zonnetje heerlijk peddelen richting Alberedo per San Marco.
Meestal vlakt het stijgingspercentage in bergdorpjes af. Niet hier in Alberedo, een paar haarspeldbochten hier, kondigen het zwaarste gedeelte van de klim aan! Een stuk van 3 a 4km met percentages van 12/13% (gemeten op mijn nieuwe hoogte meter!)
Op mijn compact verzet(34/27) kan ik dit niet echt op souplesse behappen, krijg flinke rugpijn van het duwen, en vraag me al na een paar kilometer af, hoe lang nog?
De volgende vakantie toch maar een trippeltje?
Maar plotseling neemt het steile wat af en gaat het makkelijker, ik zit nu al boven de 1600m. en rij nu langs de donkere kant van de berg, hier is het rond het vriespunt en er ligt een dun laagje sneeuw in de berm.
Weer aan de zon zijde van de col krijg je zelfs nog een redelijk stukje vlak, daarna nog even inspannen voor het laatste zware stuk. Maar hier in dit kale gedeelte zie je de top al in de verte liggen.

Een groepje boeren waren volop bezig koeien in een transportwagen te drijven, dus voorzichtig er langs en verder naar boven. Bij een volgende bocht viel mijn oog op een Alpenmarmot, een flink exemplaar die mij zittend op zijn achterpoten nauwlettend in de gaten hield. Zo iets zie je niet bij ons in Zeeland in je achtertuin.
Nu nog enkele bochten en dan boven op de kale top, 1985m. een nieuw record voor mij!
Slechts hier en daar wandelaars en enkele geparkeerde auto’s, dus even genieten van het uitzicht, wat eten en drinken en weer naar beneden duiken.
Het eerste stuk afdalen is ijskoud, vooral in de schaduw. Al snel haal ik de veewagen met koeien in die bij het nemen van de bochten een waar (koeien)bellen concert geeft.
Weer terug op 1500m. wordt de temperatuur wat aangenamer en zie ik al snel Morbegno onder mij liggen. Eenmaal door Morbegno ben ik al weer aardig op temperatuur en het laatste stukje naar Traona doe ik op het gemak. Deze dag totaal 70 kilometer.
Een pittig klimdagje, maar zeker de moeite waard!

Porlezza, Italië

Na het korte Vogezen avontuur trekken we verder richting Italië. Vanuit Mulhouse waar we de nacht doorbrachten in een hotel, dit gaf weer een probleem voor het bergen van de fiets. Die moest in de algemene garage geparkeerd worden, gelukkig had ik een stevig hangslot meegenomen.
In het vorige hotel in Colmar was het nog erger, een heel smalle berging waar ik de fiets achterin parkeerde, zo veel mogelijk uit het zicht. De volgende ochtend moesten we een heuse klauterpartij over een aantal motoren organiseren om de fiets te bevrijden.
Ondermeer daarom logeren we het liefst in vakantiehuisjes.

Eenmaal onderweg is het vanuit Mulhouse maar een stukje naar de Zwitserse grens. Deze route door Zwitserland is prachtig en voert dwars door het Alpen gebied. Bij de St. Gotthard kiezen we niet voor de tunnel maar gaan over de pas, écht aan te bevelen!
Boven op de St. Gotthard een koffiestop en even genoten van het prachtige panorama. Van hieruit was het niet ver meer naar Lugano en hadden we in Lugano na een keer mis rijden de afslag Gandria/Porlezza te pakken.

Porlezza, een klein plaatsje direct aan het meer van Lugano. De drukke en smalle weg langs het meer is vrijwel het enigste vlakke hier in de omgeving, de wegen vanaf de meren lopen hier bijna allemaal van minimaal 5% tot wel 12% de bergen in.
Echt een omgeving voor klimliefhebbers dus. Ik heb wat rondjes in de omgeving gereden, en ook enkele beklimmingen beschreven in het boek “Fietsen nabij de Italiaanse meren” van Alex Polfliet wat ik bij toeval, één week voor de vakantie ontdekte in een boekwinkel in Antwerpen.
Van deze schrijver had ik al “Fietsen in de Vogezen” en “Fietsen in de Franse Alpen”, handige boekwerkjes als je in niet zo bekend gebied aan het fietsen bent.
De mooiste en tevens zwaarste rit was de Passo di San Marco (1985m.), een verslag hierover volgt.

Col de Grand Ballon

Vogezen

Afstand 104km
Totaal hoogte meters 1940m.
Maximale hoogte meters 1359m.

Onze eerste dag van de najaarsvakantie starten wij in de Vogezen, voor Jacqueline een enorme drukke dag in en rond St. Marie aux Mines. Van de ene Quilt-tentoonstelling naar de andere en tussendoor natuurlijk ook nog bijzondere materialen en interessante boeken aanschaffen.

Dus deze dag moet ik mezelf maar bezighouden! Dat is in deze omgeving met de fiets bij de hand geen probleem.
Vandaag ga ik de meest bekende berg van de Vogezen, de “Grand Ballon” aanpakken. De start van mijn rit is op de top van Col de la Schlucht (Alt. 1258m.) en voert over de “Route des Crêtes”.
Een mooie vrij rustige toeristische route over verschillende cols met als hoogtepunt de Grand Ballon.

Het vertrek is in een mild najaars zonnetje, op deze hoogte niet al te warm, ideaal fietsweer!
De weg loopt gestaag omhoog en hier en daar zit er zelfs nog een stukje afdaling in. Het enige echte zware stuk is het laatste stuk van ongeveer 3km voor de top van de Grand Ballon (altijd weer even een kick bij het inhalen van een fietsgroep, ook al zit je zelf helemaal kapot.)

Is dit nu echt de zwaarste col van de Vogezen?????

Over de top in de afdaling ga ik na enkele kilometers voor een hotel in de remblokken, hier gaat een banaantje en een fruitkick naar binnen, de windstopper even aan en nog een ferme slok, nu voorlopig afdalen.

Tijdens deze break zie ik verschillende pedaalridders naar boven harken in dit gedeelte van de klim, dit staat mij dus ook nog te wachten op de terugweg! Na de Grand Ballon nog een klein stukje omhoog de Col de Amic, daarna helemaal naar beneden duiken het dal in (let op het spectaculair uitzicht op rechts over het vlakke deel van de Vogezen)

Ufholtz is het draaipunt! Hier begint het echte klimwerk van deze dag. (van 125m. naar 1359m. in ongeveer 20km.) Vanaf dit punt is het serieus klimwerk, ruim 23km draaien en keren bergop met zelfs nog enkele stukjes kasseien in de bochten. Stukken van 10 tot 12% vol op de pedalen!!! Ook wel afgewisseld met van die fijne rustpunten in de bochten.
Dit gedeelte van de rit is echt te vergelijken met een flinke Alpen Col.

In deze lange klim nog enkele land- en lotgenoten gepasseerd, voor de tweede maal boven op de Grand Ballon is nu wat betreft het klimwerk het zwaarste achter de rug, maar het weer slaat om. De wind blaast hier flink tegen en je ziet de wolken over de bergen naar je toe komen. De laatste 25km zijn daardoor koud en zwaar en bij terugkomst op de Col de la Schlucht heb ik echt het wintergevoel in mijn vingers, heel wat anders dan het weer vanochtend bij vertrek.
Maar ondanks deze zware finale een geweldige rit en een prima start van de vakantie. En die “Grand Ballon” staat voorlopig weer op mijn lijstje!!!

Semi Klassiekers: Vlaamse Wielrijders Bond

foto's uit de fotogalerie van de Vlaamse Wielerbond (gebruikt met toestemming)

In "la douce France" voel ik me in mijn element, ik hou van bergen, de woeste natuur, de ruimte, het gevoel van vrijheid, de uitdaging, één andere onbekende omgeving, een nieuwe wereld ontdekken ……………
Maar het is natuurlijk niet altijd vakantie, en met veel plezier rij ik dan mijn woensdagavond en zondagmorgen ritjes bij de plaatselijke toerclub, een gezellige club waar heel sociaal gereden wordt, en het soms, als de snelle mannen er zin in hebben, de laatste vijf kilometer even volle bak gaat, en er even (asociaal) doorgekacheld wordt.
Het vakantie gevoel krijg ik weer enigszins terug bij mijn zaterdagse ritjes in België, tijdens de “Semi Klassiekers” van de Vlaamse Wielerbond.
Op zo’n korte afstand van Zeeland ( maximaal anderhalf uur rijden) en toch een compleet andere wereld………………….


We vertrekken meestal om half zeven, zeven uur en zijn dan mooi op tijd om met de middenmoot te vertrekken.
De vertrekpunten zijn altijd ruim van te voren met speciale bordjes aangegeven en ter plaatse wordt je netjes naar een parkeerplaats geleid.

Even snel omkleden en inschrijven, iedereen wil snel starten maar hier moet je echt wel even geduld hebben. Ondanks de meestal vele deelnemers, wordt dit toch, dankzij de vele vrijwilligers zeer snel afgehandeld

De route is duidelijk uitgepijld. De verzorging is echt buitengewoon goed, je wordt gewoon overal verwent met heerlijke koek, lekker fruit, en verschillende sportdranken.

Door de vele deelnemers kan je meestal voor je zelf een groepje uitzoeken "snel"……


Of wat rustiger aan………….

Echte bergen zijn er niet maar het is bijna overal heuvelachtig, met hier en daar een flinke kuitenbijter.
En als je van de meestal 130km toch zo’n 80 a 90km in flink tempo, in heuvelachtig gebied fietst is dat behoorlijk afzien. En hoe gek het ook klinkt, afzien willen wij toch?? Nietwaar?

Na die klimmetjes, met op de top vaak prachtige vergezichten, weer van die heerlijke slingerende afdalingen…………

Soms razendsnel en spectaculair……………

In sommige tochten ook nog stukjes ouderwetse kasseistrook, even op de grote plaat voluit erover heen rammelen! Of toch maar in het gootje?

Vooral ook genieten van de mooie omgeving…………….

Op sommige momenten niet te hard jakkeren, maar ook oog hebben voor kunst langs de route………….

Maar vooral op de weg blijven letten!!!

Een aparte ervaring was dit jaar een omleiding over de wielerbaan. Mijn eerste ervaring op het “ovaal”. Prachtig!!!

Op de VWB tochten is gewoon niets aan te merken, helaas de enkele regenbui heeft de organisatie niet in de hand, maar ja, niet alles kan perfect zijn………..

Wat de ritten ook zo mooi maakt is de gezellige sfeer na afloop, de Belgen noemen het “ambiance”, wat betekent: even nog gezellig samen zijn, de rit analyseren onder het genot van een drankje en soms een hapje!
En dan weer op huis aan met de nodige kilometers op de teller, en ook weer met een heel klein beetje vakantie gevoel naar huis.

Zuid-Limburg

Datum: 14 juli

Kleine opwarmer voor de “Sean Kelly”, vandaag vroeg vertrokken richting Zuid-Limburg. De laatste dagen steeds maar regen, vandaag gelukkig volop zon en een aangename temperatuur. Toch nog wel een stevig windje, er is altijd wel wat te zeuren niet waar?

We hebben gekozen voor de meest bekende bergjes uit de Amstel Gold Race en volgen een groot deel van de Mergelland Route. Dit is voor mij al jaren lang bekend fietsterrein. Voor mij het meest uitdagende fietsgebied van Nederland, lekker klimgebied!
Wij hebben onder ideale omstandigheden weer flink wat kilometers en klimmetjes weggetrapt.

Vertrekpunt: Camping Oriëntaal, Berg en Terblijt
Eerste klim vanuit Valkenburg de Daalhemmerberg, een lekkere opwarmer en hier al aanmoedigingen van vroege koffiedrinkers op een terras.
Na een snelle afdaling de tweede klim, de Geulhemmerberg. Door wat problemen aan een van de fietsen even de fietsenmaker in Berg bezocht, dit was niet zo’n snelle pitsstop, drie kwartier oponthoud!
Na deze verloren tijd snel door naar de Bemelerberg, en in razende vaart naar sibbe. Weer zo’n heerlijke afdaling (Sibbegrubbe), pas op voor de twee tieten (verkeersremmers) je wordt bijna gelanceerd.
Eenmaal terug op het vlakke bereiden we ons voor op toch wel de zwaarste puist in Limburg de Keuterberg. Ieder jaar wordt dat kreng steiler, ieder jaar weer een tandje lichter. Maar eenmaal boven toch maar weer trots dat het gelukt is.
Boven even op elkaar wachten en nog nahijgend de Dode Man afduiken, hierna richting Gulpen, hier pakken we de langste, meest matige klim vanuit Gulpen de Koning van Spanje, en een rondje terug over Gulpen richting Margraten.
Vanaf Margraten volgen we een groot zuidelijk deel van de “Mergelland Route” het gaat hier langs de grens constant op en af, een prachtig gebied.

In Slenaken houden wij de koffiestop met een heerlijk appelpuntje, zodat we weer met nieuwe energie aan de Loorberg kunnen beginnen.
Van hieruit richting vaals met voor vandaag wel de mooiste en de langste klim “Camerig”, nog even binnendoor de grens over België in, via het plaatsje Gemmenich de Vaalserberg op, de laatste echte klim van vandaag dus hier nog even alle registers open en volle bak naar boven.
Via Vijlen, Wijlre en Schin op Geul weer terug naar Valkenburg waar we als laatste op ons gemak de Sibbegrubbe bedwingen daarna nog een stukje vlak met een inmiddels flink toegenomen wind op kop.
Met een stand van 105km op de teller stappen we moe maar voldaan van de fiets en genieten (terwijl het net licht begint te spetteren) van een heerlijke donkere trappist!

Nadeel in deze periode is het al vrij drukke vakantieverkeer, je merkt gewoon dat het hier de laatste jaren veel drukker geworden is op de weg.
Ook het aantal sportieve fietsers is fors toegenomen, dit veroorzaakt best wel wat spanning in het verkeer.
Automobilisten begrijpen niet dat je in waaiervorm ietsje buiten het aangeduide fietspad rijdt en rijden moedwillig bijna de haren van je benen. Snelle fietsers vinden het nodig anderen in te halen over de verkeerde weghelft, ook nog vlak voor een bocht, waardoor de automobilisten zich rot schrikken.


Misschien is die agressie wel een beeld van deze tijd, maar als er geclaxonneerd wordt is het misschien beter even vriendelijk te zwaaien naar de bestuurder in plaats van het bekende middelvingertje op te steken.

Geniet van het Limburgse land, en probeer zoveel mogelijk de verkeersregels in acht te nemen.

Ardennen weekend Middelkamp, dag 2

Datum: 17 juni

Zondags was iedereen weer redelijk hersteld en vertrokken we met een heerlijk zonnetje, en een lekker temperatuurtje voor onze tweede rit. Weer zo’n prachtig tochtje door de Ardennen. Eerst weer een stukje afdalen, nu veel minder koud dan de vorige dag, weer even vlak over de drukke N633, nu linksaf voor de eerste klim. Ook weer vanaf hier een heerlijk en rustig fietsgebied met volop klimmen en dalen. Sommige mannen hebben de vorige dag nog niet helemaal verteerd en zien echt af! Het blijft natuurlijk een zware rit als je er door zit, maar de mannen worden wel constant ondersteund door anderen met peptalk en af en toe een zetje!!
Zelf heb ik door mijn verkorte rit van de vorige dag, en de aangename temperatuur een goed gevoel. Heerlijk als je in deze omgeving weer voluit kan gaan.

Halfkoers met z’n allen een heerlijk zonnig terras aangedaan, het eten en de bediening was hier super. Helaas was de aanvoer van het eten niet zo gelijkmatig, waardoor sommigen van ons net na de laatste hap alweer in het zadel moesten. Wat vooral bij de lasagne nogal voor lichte maagproblemen zorgde bij onze Engelse vriend.
Veel bewondering trouwens voor deze taaie rakker, op die leeftijd in deze omgeving nog volop voorin de groep meefietsen, een geweldige oude krijger die Ted.
Na de nog enkele lastige klimmen was het rustig in groepetto uitbollen naar ons verblijf, waar nog een heerlijk soepje op ons stond te wachten, en moe maar voldaan weer richting Zeeland.

Wat een geweldige verzorging dit weekend, nogmaals bedankt Nel & Nel.
Ook de mannen die dit georganiseerd hebben, prima werk, bedankt.

Ardennen weekend Middelkamp, dag 1

Datum: 16 juni

Op pad met Middelkamp! Na een afwezigheid van ruim 25 jaar weer lid geworden van ZRTC Middelkamp en mij aangemeld voor het Ardennen weekend.

Het was eerst twijfelachtig of ik deel kon nemen, was door een onbenullig valpartijtje een week eerder, vrij hard met mijn kokosnoot in aanraking gekomen met het wegdek. Met als gevolg een geblokkeerde nek, met behulp van spierverslappers en pijnstillers net op tijd hersteld, en mij op vrijdag bij de rest van het peloton aangemeld.

Na een voorspoedige reis aangekomen in een zonovergoten Remouchamps. Een geweldig mooi onderkomen. Wat mij betreft een aanrader om voor de volgende keer, nogmaals als onderdak te dienen.
Na de reis was het even genieten op het terras van een lekker biertje, de stemming zat er al gauw in en de sterke verhalen over vorige prestaties en de stoute plannen voor de komende dagen werden aan verschillende tafels doorgenomen.
Terwijl de heren op deze manier zich al aardig aan het opwarmen waren voor de komende dagen, zorgden de dames Nel & Nel voor het eten.
Hun taak was al wat lichter gemaakt door enkele zeer sportieve heren die niet alleen overdag al wat ingefietst hadden, maar ook de piepers hadden gejast, keurig mannen!
Na een heerlijke maaltijd en een gezellige avond redelijk vroeg naar bed, na een onrustig nachtje (toch even wennen zo’n slaapzaaltje met die mannen om je heen) weer vroeg uit de veren.

Na een goed verzorgd ontbijt startklaar voor de eerste rit. We vertrekken met een helder blauwe lucht, met hier en daar een dreigend wolkje. Vanuit het verblijf is het 3km dalen en op dit vroege uur, met de wind op kop nog behoorlijk fris.
Na een klein stukje drukke route (N633) slaan we rechtsaf en krijgen gelijk de eerste serieuze klim te verwerken.
Het peloton wordt hier al gelijk flink uit elkaar getrokken. Ook ik wil mezelf even uittesten en geef even vol gas naar boven. Eenmaal boven voel ik dat het met mijn nek nog niet zo geweldig is, en besluit het voor de rest van de dag maar wat rustiger aan te doen, zover dit mogelijk is in deze omgeving!

Er wordt zeer sociaal gereden, ieder rijd zijn eigen tempo naar boven. En eenmaal boven wordt er netjes gewacht. De mannen in de achtergrond rijden ook niet alleen, zodat iemand met kramp of pech nooit alleen achterblijft.
De route staat duidelijk aangegeven met bordjes, en ook de gidsen Roel en Loek weten hier goed de pad. Een pracht route, schitterend klimwerk, prachtige vergezichten, en heerlijk afdalen.
Het weer is ondertussen wat betrokken, op sommige stukken een harde koude zijwind en ook even licht gespetter.
De stop onderweg was goed gepland, toen ieder zat te genieten van de soep en tosti gingen de hemelsluizen even flink open.

Voor het tweede deel van de route melde Rinus zich af, het was nog iets te zwaar terrein voor hem (na 30 jaar niet fietsen!) en de kramp was er al een paar keer behoorlijk ingeschoten. Omdat mijn nek ook niet zo super was ben ik met Rinus meegedraaid voor een rustige terugtocht van 20km langs de rivier.
De overige mannen hadden op het vervolg van de tocht nog af te rekenen met verschillende lekke banden, en werden ook nog getrakteerd op een flinke hagelbui. Bij aankomst zagen sommige bekkies er behoorlijk uitgewoond uit. Maar na een lekker biertje kwamen de sterke verhalen al snel weer naar boven, en werd er weer flink gelachen.
Het eten smaakte na zo’n inspanning dubbel lekker, en met slapen had nu zeker niemand problemen.

Ardèche, ZWAAR favoriet!!!

Veel fietsers en fietsgroepen zoeken de bekende cols op om te beklimmen, meestal in de Alpen of Pyreneeën of dichter bij huis de Vogezen.
Het is ook prachtig in navolging van de profs deze beklimmingen te doen, geweldig om die bekende cols op te rijden met vaak al die bekende namen op de weg gekalkt. Het nadeel is, het zijn meestal drukke paswegen (langsrazend verkeer), er zijn door de lange beklimmingen soms moeilijk rondjes uit te zetten. Veel meer geniet ik van de rust en natuur van de minder bekende cols, en de inspanning is vaak net zo zwaar.

Minder bekend maar!
Favoriet bij mij is de Ardeche, woeste natuur, veel bos (extra verkoeling bij de soms zeer hoge temperatuur), rust ( op sommige wegen kan je een half uur rijden zonder een auto tegen te komen)
Wil je het rustig aan doen dan blijf je bij de rivier! Heb je er echt zin in dan kan je vanaf de rivieren constant omhoog, zelfs tot wel 1650 meter, al zijn de stijgings percentages niet zo sterk vergeleken met de Alpen, toch bijna net zo zwaar!

Ook de Haute-Marne is zo’n gebied, de heuvels zijn net iets zwaarder dan in de Ardennen. De dorpjes hier zijn zo anders, oud, nostalgisch, echt op z’n Frans.
Ook in dit gebied weinig autoverkeer.
Wil je de bekende Cols van de Tour fietsen dan moet je in de Alpen of Pyreneeën wezen, wil je genieten van de natuur in combinatie met een sportieve uitdaging dan kan je beter voor de Ardeche en de Haute-Marne kiezen.

Ook veel fietsers en fietsgroepen zoeken bekende toertochten uit om aan deel te nemen, Amstel Gold Race, Luik Bastenaken Luik enz. (zo ontzettend druk!, te druk!!, stress!!!, lees de laatste verslagen van fiets maar eens door!!)

Minder bekend maar!
Ook ik heb deze ritten gereden, maar het meeste geniet ik toch van de tochten van de Vlaamse Wielerbond, minder massaal, perfect verzorgd door prachtig en vaak heuvelachtig gebied.

Ardeche week, dag 6

Col de Croix Creyserant
Col de Moulin Vert
Afstand: 60km

Een wel heel speciale laatste vakantie dag. We krijgen s’ochtends het bericht uit Nederland van de geboorte van ons eerste kleinkind, een kleindochter. Wel tien dagen te vroeg maar alles gezond en wel.
We worden door onze gastheer en gastvrouw, Peter en Marianne verrast met geroosterd stokbrood met muisjes (op z’n Frans, i.p.v. beschuit met muisjes), héél lief!

Het is al te laat om nu nog naar Nederland te vertrekken, dus gaan we zoals gepland eerst naar de vrijdagmarkt van La Voulte, onze traditionele afsluiting van de vakantie.
Natuurlijk was de gloednieuwe oma volop aan het snuffelen tussen de baby spullen.
Na de markt nog even gezellig op een terras, vooral veel bellen naar Nederland voor alle informatie, een paar heerlijke glazen champagne voor oma en een paar biertjes voor opa.

s’Middags toch nog maar even de rennerskleding aan voor een verkort ritje in heerlijke zomerse temperaturen.
Weer over de D261 richting St. Julian-du-Gua, na zo’n 5 kilometer links de D244 richting Privas, een constante slingerweg omhoog met prachtige panorama’s, afgewisseld met heerlijk koele stukjes door donker bos tot aan het bord Col de Croix Creyserant. Hierna een mooie afdaling en weer een stukje omhoog naar Col de Moulin Vert.
Op de top rechtsaf constant naar beneden over de D2 naar Privas, een pracht afdaling, ook zeer geliefd bij motorrijders. Het leek wel even koers met al dat motorgeronk rond mij heen.
In Privas het Office de Tourisme even bezocht, alvast een mapje fietsroutes voor de volgende vakantie ingeslagen!!

Weer terug naar de D2, vanuit Privas gaat het direct weer omhoog, een heerlijk lopende klim van ongeveer 8 kilometer in een heerlijk zonnetje, wat een dag, dit is écht afzien (nog even voluit in de laatste klim, tellertje vrijwel constant tussen de 17-19km per uur) en tocht écht genieten!
Weer boven op de Col de Moulin Vert volg ik nu de D2 richting les Ollieres, bijna 11 kilometer naar beneden met enkele stukjes vals plat naar boven. Vooral de laatste 3 kilometer is weer zo’n mooie afdaling (net opnieuw geasfalteerd) richting het dal van de l’Eyrieux.

Nog een klein stukje door de avondspits op de D120, kreeg weer volop de ruimte, maar één chauffeur vergat de lengte van zijn aanhanger en kwam iets te snel terug, het ging gelukkig goed maar altijd blijven opletten!
Als laatste het stukje vals plat omhoog naar de Moulinage, nu niet treuzelen maar voluit de laatste 9 kilometer!!!
Een kort ritje van 60 kilometer, niet vlak, alles op en af, het hoogste gemiddelde van heel de vakantie!
Toch niet slecht voor opa zijn eerste ritje?

In totaal deze week 480 (Ardeche)kilometers.

Ardeche week, dag 5

Col de Comberon
Col de Ceyssouan
Col de la Faye
Afstand: 102km

Weer volop zon, snel de fiets even doorsmeren, de nog natte schoenen aan en weg.
Vandaag een deel van de route van zondag in omgekeerde volgorde. Eerst via de D261 lekker lostrappen naar le Moulinon, een klein stukje de D120 volgen tot les Ollieres-s-Eyrieux hier linksaf de D2 volgen, een lange niet te zware klim van Col de Comberon (13 kilometer).

Vooral de eerste 6 kilometer is een prachtig stuk met weer van die prachtig mooie uitzichten. Hierna is het een stukje afdalen naar Silhac en le Belay, en krijgen we alweer de volgende klim de Col de Ceyssouan, ook weer 9 kilometer klimmen. Een iets zwaardere klim dan de voorgaande. Vanaf het bord Col de Ceyssouan gaat het licht bergafwaarts, voorbij Chalencon duik je echt naar beneden, een prachtig uitzicht op de linkerkant, maar je kunt er niet te veel van genieten want de afdaling is erg technisch (bochtig).
Bij Pont de Chervil weer de l’Eyrieux over de D120 een klein stukje volgen en gelijk weer links richting Gluiras.

Het gaat nu weer vanaf de rivier gelijk omhoog, weer genieten van hetzelfde uitzicht, maar dan van de andere kant van de rivier. Wel kost het in deze klim steeds meer kracht (de kilometers gaan al aardig meetellen).
Het is een klim van 10 kilometer, maar wel de zwaarste van de dag. Dan duik je gelijk zo’n 8 kilometer naar beneden door een prachtig bos. Geen stukje vlak meer nu, gelijk weer 3 kilometer fel omhoog naar St. Pierreville en Fausuc, dan weer 3 kilometer naar beneden razen en aanzetten voor het laatste lastige stukje van enkele kilometers naar St.Etienne de Serre. Vanaf hier is het grotendeels vals plat naar beneden naar de Moulinage.

Het was weer een pracht ronde met het lastigste gedeelte na Pont de Chervil, géén stukje vlak! Het weer was gewoonweg ideaal, en mijn schoenen wéér droog!!